Γράφαμε πέρυσι: Φέτος, θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι όπως με προτρέπει το τραγούδι. Με τα φούτερ και τα παντοφλάκια μου, χωρίς να νοιαστώ για όσα νοιαζόμουν άλλες χρονιές.
Η καταναγκαστική υπερβολή των χριστουγεννιάτικων γιορτών ήταν πάντα η βασική συνθήκη του εορτασμού. Το άγχος να απαντήσεις στο τρομερό ερώτημα “εσύ τι θα κάνεις στο ρεβεγιόν;” σε κατέβαλε σε σημείο που ακόμα και η λιγότερο ιδεατή επιλογή φάνταζε υπέροχη λύση μπροστά στην απάντηση “τίποτα”.
Mπορούμε να πούμε χωρίς ενοχές και μάλιστα με υψηλή αίσθηση της ευθύνης αυτό το “τίποτα”. Και να μπορούσαμε δηλαδή να σχεδιάσουμε κάτι άλλο, πάλι το “τίποτα” θα επιλέγαμε. Μέσα στην καταιγίδα, με τους ανθρώπους μας να πονούν, δεν βγαίνει τίποτα διαφορετικό.
Η καταναγκαστική υπερβολή των χριστουγεννιάτικων γιορτών ήταν πάντα η βασική συνθήκη του εορτασμού. Το άγχος να απαντήσεις στο τρομερό ερώτημα “εσύ τι θα κάνεις στο ρεβεγιόν;” σε κατέβαλε σε σημείο που ακόμα και η λιγότερο ιδεατή επιλογή φάνταζε υπέροχη λύση μπροστά στην απάντηση “τίποτα”.
Mπορούμε να πούμε χωρίς ενοχές και μάλιστα με υψηλή αίσθηση της ευθύνης αυτό το “τίποτα”. Και να μπορούσαμε δηλαδή να σχεδιάσουμε κάτι άλλο, πάλι το “τίποτα” θα επιλέγαμε. Μέσα στην καταιγίδα, με τους ανθρώπους μας να πονούν, δεν βγαίνει τίποτα διαφορετικό.
Φέτος, τα πράγματα είναι ντεμί. Το ρεβεγιόν μπορεί να γίνει, αλλά με περιορισμούς. Το θέμα είναι με τι ψυχολογία. Κι εδώ που τα λέμε, η ψυχολογία είναι το βασικότερο συστατικό για ένα ωραίο ρεβεγιόν.
Θα επαναλάβουμε την περυσινή ευχή. Και του χρόνου καλύτερα.
