Η δική μου γενιά δεν θυμάται τι υπήρχε πριν απο την Ευρώπη. Ουσιαστικά μεγαλώσαμε στην Ενωμένη Ευρώπη. Χωρίς διαβατήρια. Χωρίς άγχος άδειας παραμονής σε καμία χώρα μέλος.
Την ώρα που οι ουρές των πολιτών εκτός Ε.Ε. ήταν ατελείωτες στα αεροδρόμια, εμείς οι προνομιούχοι πολίτες εντός Ε.Ε., προσπερνούσαμε με άνεση απο δίπλα. Όπως και να το κάνουμε ανήκαμε και εξακολουθούμε να ανήκουμε σε ένα προνομιούχο και μικρό κλαμπ, εν συγκρίσει με ότι ισχύει σε μεγάλο μέρος της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής.
Το ίδιο και στα Πανεπιστήμια. Για την πλειονότητα των Ελλήνων αποφοίτων απο τα πανεπιστήμια της φοιτητομάνας Μ. Βρετανίας, τα πράγματα εξελίχθηκαν παραπάνω απο καλά. Χαμηλά δίδακτρα, τα ίδια δηλαδή με των γηγενών, καμία γραφειοκρατική ταλαιπωρία με την ιδιότητα του ευρωπαίου πολίτη και ίδιες πιθανότητες εξέλιξης με τους ίδιους τους Βρετανούς πολίτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ελάχιστοι Έλληνες που ζουν και εργάζονται στη Μ. Βρετανία για πάνω απο 10 χρόνια δεν έχουν βρετανική υπηκοότητα. Γιατί ποτέ δεν τους χρειάστηκε.
Έως σήμερα. Που ξημέρωσε μια άλλη μέρα για την Ευρώπη στο σύνολό της, αφού οι προβλεψεις διαψεύστηκαν και τα εθνικολαϊκιστικά γκρουπούσκουλα πέτυχαν το σκοπό τους. Τον πλήρη αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης που απο ‘δω και πέρα θα έχει να αντιμετωπίσει μια νέα πραγματικότητα.
Το θέμα δεν είναι τι χάσαμε, αλλά τι έχουμε να χάσουμε απο ‘δω και πέρα αν ο ακροδεξιός αέρας που φυσάει τρελά και ξεσηκώνει τα μυαλά μας δεν σταματήσει.
Ιωάννα
