Μια νέα στήλη παρουσιάζει στους αναγνώστες του από σήμερα ο “Χ” σε συνεργία με το 3ο Γενικό Λύκειο Κοζάνης. Πρόκειται για τα “Όνειρα Ψυχών” μέσα από τα οποία οι μαθητές του σχολείου θα μοιράζονται τα όνειρα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Η στήλη θα φιλοξενεί τα ποιήματα, διηγήματα και άρθρα. Η “πρεμιέρα” γίνεται με το διήγημα της μαθήτρια Α΄ Λυκείου Κατερίνας Ζαγορίτη.
Σε πενήντα χρόνια θα…
Κοζάνη, Νοέμβριος 1970
Ήταν η δεύτερη ώρα, είχαμε Γλώσσα και το θέμα που αναλύαμε είχε σχέση με το μέλλον. Λίγα δευτερόλεπτα πριν χτυπήσει το κουδούνι, η δασκάλα μάς έδωσε μια έκθεση με θέμα: «Τι φαντάζεστε ότι θα γίνει σε πενήντα χρόνια από τώρα;». Το ομολογώ πως όλοι ήμασταν κατενθουσιασμένοι με αυτή την ιδέα. Τελικά, ακούστηκε ο γλυκός ήχος των μανιασμένων χτύπων του κουδουνιού, γλιτώνοντάς μας από περίσσιες ασκήσεις που η δασκάλα είχε στον νου της.
Κατευθείαν, όλοι παρατήσαμε τα βιβλία και τις σημειώσεις και μαζευτήκαμε γύρω από το καλοριφέρ που κοίταγε στο παράθυρο.
– Εσείς πώς φαντάζεστε τη πόλη μας σε πενήντα χρόνια; ρώτησε ο Γιωργάκης. Λοιπόν, εγώ φαντάζομαι πως παντού θα υπάρχουν αυτοκίνητα. Ο καθένας θα έχει και το δικό του και έτσι θα μπορεί να ταξιδέψει σ’ όλο τον κόσμο, πρόσθεσε.
– Εγώ θα ήθελα να έχει εφευρεθεί κάτι τόσο έξυπνο, ώστε να μπορώ να βλέπω τα ξαδέρφια μου από την Αυστραλία κάθε μέρα, χωρίς όμως να έχουν έρθουν εδώ, είπε ο Σωκράτης.
– Δεν γίνεται κάτι τέτοιο Σωκράτη! Είπαμε να μιλήσουμε για εφικτά πράγματα… Όχι για φαντασιώσεις, δήλωσε ο Γιωργάκης.
– Τότε, θα γίνω εγώ ένας τρανός εφευρέτης, για να το κάνω εφικτό! τόνισε ο Σωκράτης όλο πυγμή.
– Εσύ, εξυπνοπούλι, τι σκέφτεσαι; είπε ο Γιωργάκης με ένα αμυδρό ύφος ειρωνείας. Πες μας! Πώς φαντάζεσαι εσύ το μέλλον σε μισό αιώνα;
– Δεν είμαι σίγουρος αν θέλω τελικά να σκέφτομαι το μέλλον…, απάντησα με ένα διστακτικό ύφος.
– Μα, γιατί; είπαν έντρομοι οι φίλοι μου.
– Ίσως φταίει ένα όνειρο που είδα πριν από κάτι μέρες…
– Για πες μας! Τι όνειρο είδες; ρώτησε ο Σωκράτης με την περιέργεια να αντανακλάται στα μάτια του.
– Είδα ότι μια αρρώστια ξέσπασε σε μια πολύ μακρινή χώρα, αλλά δεν θυμάμαι ποια, και…
– Η Αμερική θα ήταν, είπε ο Γιωργάκης, διακόπτοντας όλο θράσος τον ειρμό μου.
– Τέλος πάντων, δεν θυμάμαι. Τι έλεγα; Α, ναι! Και αυτή η αρρώστια ήταν πολύ μεταδοτική, τόσο που έφτασε μέχρι και στην Ελλαδίτσα μας. Το χειρότερο ήταν ότι χτύπησε πρώτα την όμορφη πόλη μας! Έτσι, για να μην αρρωστήσουμε όλοι, έπρεπε να μένουμε συνέχεια σπίτι όλη μέρα και να καλύπτουμε τη μύτη και το στόμα μας με ένα από εκείνα που φοράνε οι γιατροί… Αχ! Πώς τα λένε;
– Μάσκα! πετάχτηκε ο Σωκράτης.
– Ναι, μάσκα!
– Και πώς τελείωσε; ρώτησε ο Σωκράτης με την ανέκαθεν περιέργειά του να ξεχειλίζει σε κάθε του βλέμμα.
– Δεν ξέρω, είπα με ένα αδιάφορο τόνο να σχηματίζεται στη φωνή μου.
– Τι εννοείς «Δεν ξέρω»; ρώτησαν και οι δύο.
– Αλήθεια δεν γνωρίζω! Εκείνη την ώρα με ξύπνησε η μητέρα μου για να ετοιμαστώ για το σχολείο.
– Πάντως, Γιάννη, πιο πιθανό είναι ο Σωκράτης να γίνει εφευρέτης πάρα το όνειρό σου να πραγματοποιηθεί, αποκρίθηκε ο Γιωργάκης γελώντας.
– Τι εννοείς; Δεν έχω εγώ την ικανότητα να γίνω σπουδαίος εφευρέτης; του φώναξε ο Σωκράτης.
Ενώ οι δύο φίλοι μου τσακώνονταν για το αν μπορεί ο Σωκράτης να γίνει εφευρέτης ή όχι, εγώ πραγματικά ευχόμουν το όνειρό μου να είναι απλά ένας εφιάλτης και τίποτα παραπάνω.
Κατερίνα Ζαγορίτη,
Μαθήτρια της Α΄ τάξης του 3ου ΓΕΛ Κοζάνης
