Ποιος είπε ότι η εκπαίδευση είναι αταξική; Ότι πληρώσεις εκείνο θα πάρεις. Ένα το κρατούμενο.
Ανεξάρτητα, όμως, με το εκπαιδευτικό περιβάλλον, είναι οι ίδιες οι ικανότητες, αλλά και η επιθυμία του μαθητή να προχωρήσει και να ξεχωρίσει που αποτελούν τη μηχανή επίτευξης των στόχων. Δύο τα κρατούμενα.
Συμπληρωματικά σε σχέση με τα παραπάνω, υπάρχει και το ζήτημα της κουλτούρας που αναπτύσσεται μέσα στη σχολική αίθουσα. Στο σχολείο, όπως σε κάθε οργανικό σύστημα, αν προκύψουν οι κατάλληλες συνθήκες, η ζωή είναι αναπόφευκτη. Με άλλα λόγια ότι σπείρουμε, εκείνο θα θερίσουμε και μάλιστα σε πολλαπλάσιο βαθμό.
Οι παραπάνω είναι μερικές μόνο από τις συνθήκες που αναπτύσσονται μέσα στα σχολεία: μικρά και μεγάλα, φτωχά και πλούσια, ιδιωτικά και δημόσια. Στο καθένα από αυτά μπορεί οι παράγοντες (δάσκαλοι, μαθητές, υποδομές) να δημιουργήσουν την τέλεια εξίσωση ή την απόλυτη αποτυχία. Σε κάποια από αυτά, εκ των προτέρων οι συνθήκες είναι ιδανικότερες από ότι σε κάποια άλλα. Σκεφτείτε ένα σχολείο στην υποσαχάρια Αφρική κι ένα στην προηγμένη Φινλανδία.
Τι σημαίνουν, όλα αυτά; Ότι ο καθένας κρατάει την τύχη στα χέρια του και ανάλογα με το σχολικό περιβάλλον, θα ξεκινήσει να ανεβαίνει τη σκάλα από πιο ψηλά ή από πιο χαμηλά. Το δικαίωμα στην εκπαίδευση θα πρέπει να δίνεται σε όλους, όπως και της επιλογής σε αυτό που θεωρεί ο καθένας καλύτερο. Το κρέας μόνο ψάρι να μη βαφτίζουμε, θεωρώντας ότι οι υπόλοιποι είναι ανόητοι και δεν αντιλαμβάνονται ότι στο τέλος το προσωπικό/οικογενειακό συμφέρον κυριαρχεί.
