Τη θαύμασα, ειλικρινά, την κυρία, υπάλληλο στο σούπερ-μάρκετ. Εκείνη την ώρα πρέπει να τελείωνε το οκτάωρο-που ποτέ-δεν είναι-οκτάωρο της βάρδιάς της και έπρεπε να εξυπηρετήσει μια ουρά με όλους εμάς της τελευταίας στιγμής, που φορτωμένοι με την κούραση και τα νεύρα της ημέρας δεν ήμασταν και η πιο ευχάριστη πελατεία.
Αυτή, όμως, εκεί. Δεν ξέχασε ούτε έναν πληθυντικό, ένα παρακαλώ, ένα καλό βράδυ. Με συνοδεία το χαμόγελό της και την προθυμία να βοηθήσει να μπουν τα ψώνια στις σωστές σακούλες.
Ούτε έχασε την ψυχραιμία της με την ανυπομονησία της κυρίας που ήθελε ντε και καλά να αφήσει το ταμείο, για να τη βοηθήσει να βρει αυτό που έψαχνε.
Όλη αυτή η συμπεριφορά δεν ήταν μέρος του καθηκοντολογίου της, ούτε κομμάτι του «προσωπείου» της δουλειάς. Φαινόταν ότι ήταν πήγαζε από αυτό που ήταν.
Φεύγοντας από το σούπερ-μάρκετ επιβεβαίωσα για μια ακόμα φορά ότι η αγένεια, η αδιαφορία, η γκρίνια δεν απορρέουν από τη δουλειά. Ασφαλώς και εξαρτώνται από το φόρτο της, αλλά σίγουρα δεν σχετίζονται μόνο με τη φύση της δουλειάς.
Σε μια τέτοια περίπτωση όλοι οι ταμίες των σούπερ-μάρκετ, οι υπάλληλοι των τραπεζών, οι ντελιβεράδες, που εξυπηρετούν καθημερινά εκατοντάδες κόσμου, θα έπρεπε να είναι μόνιμα μέσα στα νεύρα και στη γκρίνια. Και πολλοί όντως είναι. Εκείνοι που δεν είναι, όμως, ξεχωρίζουν.
Iωάννα
