Είναι κι αυτό ένα χαρακτηριστικό της εικόνας που δίνουμε συνολικά. Ότι δηλαδή είμαστε σκληροί στα εύκολα και μαλακοί στα δύσκολα.
Πάρτε για παράδειγμα το αίτημα του οίκου Gucci να κάνει στην Ακρόπολη επίδειξη μόδας, το οποίο επιστράφηκε ως απαράδεκτο. Και καλώς έγινε έτσι, εφόσον το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο το έκρινε. Προς τι όμως τα μαθήματα στους άλλους; Αμφισβήτησε κάποιος το μνημείο, την ιστορία μας, τη λαμπρότητα και το ένδοξο του πολιτισμού μας;
Μάλλον, είχαμε ανάγκη να πούμε ένα βροντερό «Όχι», βρε αδερφέ, μετά από τα αμέτρητα «Ναι» που λέμε χρόνια τώρα. Ένα «Όχι» αντάξιο του παρελθόντος και των προγόνων μας. Να βγάλουμε το άχτι μας σε όσους αμφισβητούν αυτό που είμαστε. Ξέρετε από πού κρατάει η σκούφια μας;
Είναι κι αυτό ένα αντανακλαστικό. Ανάλογη, όμως, θα έπρεπε να είναι η αντίδρασή μας και στα δύσκολα, σε εκείνα που το «όχι» δε βγαίνει εύκολα. Σ’ εκείνα που χρειάζονται σοβαρή τεκμηρίωση και επιχειρηματολογία.
Δικός μας είναι ο Παρθενώνας κι ότι θέλουμε τον κάνουμε, μοιάζει να είναι η κυρίαρχη επιχειρηματολογία. Και όπως συμβαίνει με ό,τι θεωρούμε δεδομένο και απόκτημά μας, μπορεί να μην ξέρουμε την ιστορία του, να μην έχουμε πάει ποτέ, να μην έχει κάποια θέση στη ζωή μας, αλλά είναι δικό μας. Κι αυτό φτάνει.
