Είναι δυνατόν να βρίσκεσαι σε απόσταση 10 λεπτών από έναν παράδεισο, και να μην έχεις χαμπάρι; Φαίνεται πως είναι τελικά. Ευτυχώς διορθώνεται. Δεν έχεις παρά να πάρεις από πίσω τον Αργύρη τον Παφίλη και τη Σούλα την Παλέντζα, και να τους αφήσεις να σε οδηγήσουν στα καλύτερα.
Είχα ακουστά για τον Κώστα το Μπέλλα, που εδώ και 10 χρόνια έχει διανοίξει και αναδείξει αμέτρητα μονοπάτια στην περιοχή του Ψηλού Αηλιά με τη βοήθεια του Κώστα του Παγκαλίδη. Ήταν τιμή μου να τους γνωρίσω και προσωπικά. Κι αυτούς και τον Αλέξανδρο τον Τσολάκη, τον πρόεδρο του ΕΟΣ.
Κι έτσι μ’ αυτή την διαλεχτή παρέα ξεκινήσαμε να περπατήσουμε σήμερα το πρωί σε ένα από τα πιο όμορφα μονοπάτια του Αηλιά, στο πλαίσιο γυρισμάτων που κάνει ο Αργύρης για όλη εκείνη την περιοχή. Τυχερή ήμουνα που το έμαθα από τη Σούλα και που μου έκαναν τη χάρη να με πάρουν μαζί τους.
Βρεθήκαμε λοιπόν στο πιο ωραίο μέρος της πόλης. Στους πρόποδες του Αηλιά, μεταξύ Νιάημερου και Πάρκου Ηπειρωτών. Κατάφυτο και πανέμορφο μέσα στο πρωινό φως. Με τα πουλιά να σε τρελαίνουν με τα μαγιάτικα καλέσματά τους, τις χελώνες να περπατούν βαριά ανάμεσα στα φύλλα και τους σκίουρους να σκαρφαλώνουν στα πανύψηλα δέντρα. Ηρεμία, δροσιά κι απίστευτη ομορφιά. Και γύρω σου άνθρωποι που ξέρουν το δάσος καλά και σου δείχνουν τους θησαυρούς του.
Να έχεις τη δυνατότητα να κάνεις μια χαλαρή πρωινή πορεία εκεί που γιορτάζει η ανοιξιάτικη φύση είναι ευλογία. Δεν χρειάζονται πολλά. Αρκεί ένα μονοπάτι που ακολουθεί με σεβασμό όσα φυσικά ανοίγματα πρόσφερε το έδαφος, με ήπιες μόνο παρεμβάσεις για διευκόλυνση των πεζοπόρων.
Χωρίς καταστροφές δέντρων ούτε αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος.
Άξιοι όλοι τους!
(Οι φωτογραφίες της Σούλας Παλέντζα)
Στα μονοπάτια του Αηλιά. Της Ματίνας Τσικριτζή-Μόμτσιου
Μοιραστείτε την είδηση
