Στέγη φοιτητών: Μια πρόκληση για την πολιτική

Βρισκόμουν στο κρεοπωλείο της γειτονιάς, όταν μπήκε ένας νεαρός, που προφανώς είχε πάρει σβάρνα όλα τα καταστήματα της περιοχής, αφοί δεν έβλεπε στο δρόμο να έχουν αναρτηθεί ενοικιαστήρια, για να ρωτήσει: “Μήπως γνωρίζετε να υπάρχει, εδώ τριγύρω, για ενοικίαση, κανένα μικρό διαμέρισμα”. Είναι πολλά τα παιδιά που, πριν ακόμη ανακοινωθούν τα λεπτομερή αποτελέσματα, γνωρίζουν ότι εισάγονται σε κάποια σχολή. Και αν μεν συμβαίνει η σχολή αυτί να βρίσκεται στον τόπο της μόνιμης διαμονής τους, έχει καλώς. Αν όχι, έχουν αρχίσει ήδη να ψάχνουν, εναγωνίως για την περιπόθητη “γκαρσονιέρα¨που θα στεγάσει τον σπουδαστικό τους βίο.
Συμβαίνει η γειτονιά μου να είναι στο μέσον πολλών πανεπιστημιακών σχολών. Αλλά συμβαίνει επίσης να είναι και στις πρώτες επιλογές εκείνων των ξενών τουριστών που αναζητούν βραχυχρόνιες μισθώσεις μέσω της πλατφόρμας “Airbnb”. Οπότε, το να ψάχνει ένας νέος να βρει φοιτητική στεγή στην περιοχή αυτή, είναι σαν να ψάχνει στα σκουπίδια να βρει το τυχερό λαχείο που έπεσε από κάποιον άλλον.
Είναι ένας πονοκέφαλος για κάθε οικογένεια. Γιατί έχουμε να κάνουμε με έξοδα που είναι δυσβάστακτα για δυο λόγους. Πρωτίστως διότι δεν υπάρχει σοβαρή κρατική υποδομή σε φοιτητικές εστίες ή άλλης μορφής καταλύματα χαμηλού ενοικίου. Αλλά και διότι μέγα μέρος συμπολιτών μας αισχροκερδούν επί των ενοικίων των φοιτητικών διαμερισμάτων. Τόσο ώστε η διαβίωση ενός παιδιού από την Κοζάνη που πέρασε σε μια σχολή της Πάτρας να είναι ακριβότερη από όσο κόστιζε στο παιδί φίλης μου που σπούδαζε στη Γλασκόβη.
Από την μία καταργήθηκε, το 2014, το μικρο αφορολόγητο από το εισόδημα κάθε πολίτη που αντιστοιχούσε σε κάθε τέκνο. Και από την άλλη καταργήθηκε, την ίδια περίοδο, η έκπτωση ενοικίου για όσους έχουν παιδιά που σπουδάζουν σε άλλη πόλη. Λες και γέμισε το κράτος με φοιτητικές εστίες, τις πόλεις όπου οι πολιτικάντηδες γέμισαν με “πανεπιστήμια” και ΤΕΙ, για να εξυπηρετήσουν τοπικά συμφέροντα, οπότε όποιος πληρώνει ενοίκιο τεκμαίρεται ότι είναι …πλουσιόπαιδο που δεν καταδέχεται την εστία.
Εδώ, κ. Πρόεδρε, έχετε, και εσείς και η κ. Κεραμέως, μια μεγάλη πρόκληση. Να καταφέρετε, μέσα στην τετραετία που έχετε μπροστά σας, να περιορίσετε τις διαστάσεις αυτού του φαινομένου. Να αποδείξετε ότι πολιτική είναι η αναζήτηση λύσεων που βελτιώνουν την καθημερινότητα της ελληνικής οικογένειας. Μακάρι να τα καταφέρετε.