Από την μια τον ζηλεύω τον Λουκά, έναν γείτονα που έφυγε την Τρίτη, στα 71 του, για το βασίλειο του Κάτω Κόσμου. Ήταν αυτό που ονομάζουμε οι περισσότεροι «ωραίος θάνατος». Μετά από ένα μεσημβρινό «τσιμπούσι» με φίλο του, «έμεινε σέκος» στο λουτρό του. Ακόμη δεν μάθαμε αν «πήγε» από καρδιακό ή εγκεφαλικό επεισόδιο. Εκείνο που μάθαμε, από τον συνδαιτυμόνα του, ήταν αυτό που κυριάρχησε στην συζήτηση τους εκείνο το μεσημέρι. Η προσμονή, η ελπίδα ότι «όπου νάναι», θα τελείωνε η ταλαιπωρία που βίωνε εδώ και χρόνια. Προσμονή και ελπίδα εδραιωμένη στις πασχαλινές υποσχέσεις του υπουργού Απασχόλησης Κωστή Χατζηδάκη.
Εδω και τέσσερα χρόνια, ο Λουκάς, ζούσε με το …χαρτζιλίκι που του έδινε ο ΕΦΚΑ. Με το μικρό πόσο που εισέπραττε «έναντι» της σύνταξης που εδικαιούτο. Ένας από τους χιλιάδες συμπολίτες μας που περιμένουν χρόνια να εκκαθαρισθεί ο φάκελος με τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα. Άνθρωποι που ήσαν νοικοκύρηδες όσο εργάζονταν, αλλά κατάντησαν σχεδόν επαίτες, στα γεράματα τους. Όχι επειδή σπατάλησαν τα χρήματα τους. Αλλά επειδή κάποιοι δεν …σπατάλησαν τον χρόνο τους για να διεκπεραιώσουν την υπόθεση τους, να τους αποδώσουν, εγκαίρως, και ολόκληρη την σύνταξη και το «εφάπαξ» τους.
Τέσσερα ολόκληρα χρόνια να ζεις με την προσμονή. Να τρέχουν οι υποχρεώσεις για ενοίκιο, φως, νερό, τηλέφωνο, κινητό, συμμέτοχη στα φάρμακα. Να θες να πάρεις και κάτι για τα εγγόνια σου. Και να μη φτάνουν. Αλλά, μαθημένος μια ζωή να τα βγάζεις πέρα μονός σου, να μην θες να γίνεις και βάρος στα παιδιά που ανέθρεψες και σπούδασες. «Όχι, είμαι εντάξει, τα βολεύω», απαντούσε ο Λουκάς στα δυο παιδιά του. Αλλά, κακά, τα ψέματα, δεν τα βόλευε. Οπότε, σε κάποιες δύσκολες περιστάσεις, κατέφευγε σε δανεισμό από έναν φίλο του. «Θα στα επιστρέψω μόλις πάρω το εφάπαξ και αρχίσει η κανονική σύνταξη» ήταν η συμφωνία.
Έφυγε χωρίς να δει αυτή την χαρά. Και δεν είναι ο μόνος. Αν ψάξετε στο περιβάλλον σας, όλο και κάποιον «Λουκά» θα γνωρίζετε. Που πλήρωνε μια ζωή τις εισφορές του, προσδοκώντας ότι θα έχει μια ανθρώπινη σύνταξη στα γεράματα. Αλλά το ελληνικό κρότος, που θέλει να λέγεται και «επιτελικό» τώρα, είτε «ανθρωποκεντρικό» όταν στην θέση του Χατζηδάκη ήταν ο Σκουρλέτης ή η Αχτσίογλου, του χορηγούσε «έναντι» ένα φιλοδώρημα.
