Πάντοτε η λέξη «καφετζού» μου έφερνε στο μυαλό τη Γεωργία Βασιλειάδου που έστησε, στην ομώνυμη ταινία, μαζί με ένα φοιτητή, μια πανέξυπνη μπίζνα. Από τη μια ο φοιτητής έστηνε αυτί και μάθαινε τα νέα και τα οικογενειακά των πελατισσών στο καφενείο και από την άλλη η καφετζού τα «διάβαζε» στο φλυτζάνι, μπροστά στα μάτια των έκπληκτων πελατισσών.
Πίστευα ότι ένα μυστικό που αποκαλύφθηκε ήδη από το 1956, δύσκολα θα έβρισκε θύματα στο σήμερα. Από τη μια έχουν μεσολαβήσει πάνω από εξήντα χρόνια εκπαίδευσης στην ορθή λογική, από την άλλη όλο και κάτι παίρνει το αυτί μας περισσότερο για τέτοιες απατεωνιές. Εν πάση περιπτώσει θεωρούσα ότι δεν υπάρχουν πια άνθρωποι που περιμένουν τον καφέ για να μάθουν το μέλλον τους.
Διαψεύστηκα παταγωδώς, ακούγοντας νεαρή κοπέλα να μου λέει ότι πηγαίνει, εν έτει 2017 στην καφετζού, έστω για πλάκα. Δυσκολεύτηκα είναι η αλήθεια πολύ να συλλάβω από τη μια ότι υπάρχει η καφετζού και από την άλλη οι άνθρωποι που θα την επισκεφθούν.
Όταν, όμως, διάβασα και είδα και στη Διαύγεια (για του λόγου το αληθές) την απόφαση του ΕΟΠΠΕΠ, του Οργανισμού Πιστοποίησης Επαγγελματικού Προσανατολισμού δηλαδή, να χορηγήσει άδεια σε Κέντρο Αστρολογίας, σκέφτηκα ότι το επόμενο βήμα είναι να ανοίξει κι ένα Κέντρο Ελευθέρων Σπουδών για Καφετζούδες. Αμ πως;
