Η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της χριστιανοσύνης. H προετοιμασία των πιστών αρχίζει από την 1η Αυγούστου με νηστεία και διαρκεί μέχρι τον 15Αύγουστο. Κατέχει ιδιαίτερη θέση τόσο στο εορτολόγιο της ορθόδοξης όσο και της καθολικής εκκλησίας, ενώ αποκαλείται ως “Πάσχα του καλοκαιριού” από τους απανταχού χριστιανούς. Στην ευρύτερη περιοχή η Θεομήτωρ έχει ως επίκεντρό της την Παναγία Σουμελά στην Καστανιά Ημαθίας, για να θυμίζει και να εδραιώνεται έτσι ως το νέο σύμβολο του ποντιακού ελληνισμού.
Με την Κοίμηση της Θεοτόκου φυσιολογικά θα έπρεπε να πενθούμε το τέλος της επίγειας ζωής της. Ουσιαστικά όμως δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια σκηνή θανάτου, αλλά ελπίζουμε και πανηγυρίζουμε για μία αθάνατη κοίμηση, ανατρέποντας έτσι κάθε συμβατικό σχήμα πένθους και μεταφέροντας το χαρμόσυνο μήνυμα ενός “ζωηφόρου θανάτου”. Πόσο όμορφα οξύμωρο άλλωστε να αποκαλείται από το λαό Πάσχα η Κοίμηση!
Για τους Έλληνες όμως η Παναγιά δεν έχει μόνο θρησκευτικό χαρακτήρα αλλά και εθνικό, καθώς έχει συνδεθεί με τους μεγαλύτερους αγώνες του έθνους· όπως έχει και προσωπικό, αφού την αναφέρουμε σε κάθε δύσκολη στιγμή. Γι’ αυτό και ο ελληνικός λαός την τιμά και τη σέβεται περισσότερο από κάθε άλλο ιερό πρόσωπο.
Στην Κοζάνη η Κοίμηση της Θεοτόκου εορτάζεται εδώ και αιώνες με περισσή λαμπρότητα στο εξωκκλήσιο της Παναγίας (Ι.Ν.Ζωοδόχου Πηγής). Η φωτογραφία που βλέπετε είναι από τον περίβολο της Παναγίας, αγνώστου φωτογράφου, και είναι περίπου του 1930, με πολλά γνώριμα και χαρακτηριστικά στοιχεία του μεσοπολέμου. Πρωτοδημοσιεύτηκε το 2012 στο προσωπικό μου λεύκωμα «Κοζάνη-Οδοιπορικό στο Χρόνο».
Ο αείμνηστος Μιχάλης Παπακωνσταντίνου μας αφήνει μία έντονα βιωματική περιγραφή στο βιβλίο του “Η πέτρινη πόλη”, που με μεγάλη αρμονία δένει απόλυτα με τη φωτογραφία.
“Στον περίγυρο της εκκλησιάς βγάζανε οι νοικοκυρές κεφτέδες, τυρί, ψωμί, λίγο σκορδιστό κρέας, όλα τυλιγμένα σε καθαρές πετσέτες. Τα φλασκιά με το κρασί συνόδευαν τα φαγητά και μετά τη λειτουργία η αυλή της εκκλησιάς γέμιζε από παρέες, καθισμένες στις πέτρες, το χώμα ή το λιγοστό πράσινο, που τρώγανε , πίνανε και τραγοδούσαν παλιά τραγούδια. Κάπου, κάπου ένα γραμμόφωνο, από τα ελάχιστα που υπήρχανε, στρίγκλιζε παράφωνα με τα μοντέρνα”.
Μετά τη νηστεία, η κάθαρση και ο εορτασμός!
Χρόνια Πολλά σε όλους μας και κυρίως σε όσους επλήγησαν και συνεχίζουν να πλήττονται από τις καταστροφικές πυρκαγιές. Οι συνέπειες του πρωτοφανούς αυτού οικολογικού ολοκαυτώματος θα πέσουν στις πλάτες όλων μας. Οι άνθρωποι χρειάζονται τη συμπαράστασή μας.
