Το ίδιο έργο παρακολουθούμε εδώ και μερικά χρόνια πια. Καμία αλλαγή, καμία έκπληξη. Οι ηθοποιοί μόνο αλλάζουν, αλλά το σενάριο παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο.
Οι υποσχέσεις-υποσχέσεις και τα μνημόνια-μνημόνια. Οι βουλευτές ξεπερνούν τις συνειδησιακές τους αναστολές, χύνουν μερικά κροκοδείλια δάκρυα και ταγμένοι οδηγούνται στο κομματικό καθήκον…για τελευταία φορά. Μόνο που η τελευταία φορά δεν είναι ποτέ τελευταία, υπάρχει πάντα η επόμενη, και οι έχοντες το συνειδησιακό πρόβλημα αντί να σκύψουν το κεφάλι με ντροπή, θα ξαναπαρουσιαστούν για να μας παραστήσουν τους «σωτήρες».
Ακόμα κι όσοι περίμεναν κάπου κρυμμένη μια εντυπωσιακή αλλαγή, μέχρι τώρα μάλλον θα πρέπει να έχουν συνειδητοποιήσει ότι η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.
Η σωτηρία, προφανώς, δεν θα έρθει από κάπου ψηλά, αν δεν σταματήσουμε να λέμε ψέματα μεταξύ μας και να πλειοδοτούμε σε υπερβολή, ενώ πολύ καλά συνειδητοποιούμε που οδεύουν τα πράγματα.
Το πιο ανησυχητικό από όλα, όμως, είναι ότι το τοξικό περιβάλλον της κρίσης έγινε πια η ρουτίνα μας. Σα να προσαρμοστήκαμε κάπως σε όλο αυτό και δεν αναζητούμε πλέον περισσότερο. Λουφάξαμε, ηττημένοι από τη συνήθεια και την απογοήτευση που δημιουργεί μια διαρκής ματαίωση των προσδοκιών μας. Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο, όχι τόσο για τους σημερινούς 40άρηδες και 50άρηδες, όσο για τους 18άρηδες που δεν βλέπουν πουθενά μπροστά τους τη σπίθα του καινούργιου.
Ιωάννα
