Βρισκόμαστε εδώ και αρκετούς μήνες κολλημένοι στο ίδιο σημείο. Ούτε μπρος, ούτε πίσω. Σε σημείο που γίναμε ανέκδοτο, αν φυσικά μπορεί κανείς να πει κάτι τέτοιο για ένα τόσο δραματικό γεγονός.
Κι αν την πρώτη φορά μπήκαμε μουδιασμένοι και ανίδεοι για το τι μας συμβαίνει, τώρα ξέρουμε καλά ποια είναι τα προβλήματα και οι προκλήσεις. Τις λύσεις περιμένουμε ή τουλάχιστον να δούμε κάποια προσπάθεια.
Δυστυχώς, οι μήνες που μεσολάβησαν, όπως γράφαμε και το Νοέμβρη, δεν μας βοήθησαν να προετοιμαστούμε καλά και να θωρακίσουμε την άμυνά μας. Αντίθετα, πέρασαν μάλλον με την αίσθηση ότι θα βρει από κάπου κάποιος από μηχανής θεός, όπως στις αρχαίες τραγωδίες.
Μόνο που στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει. Κι εμείς όλοι εδώ μένουμε στο ίδιο σημείο θεατές χωρίς να ξέρουμε αν και για ποιο πράγμα από όλα φταίμε, αφού και μάσκες φορούσαμε και αποστάσεις κρατούσαμε και τα μαγαζιά μας κλείσαμε και το χειρότερο δεν ξέρουμε πότε θα τα ξανανοίξουμε.
Τα όρια, όμως, της ατομικής ευθύνης έχουν πλέον εξαντληθεί και κάπου πρέπει να συναντηθούν με αυτά της κρατικής.
