Στο «una faccia una razza», συν…non altra pasta

Ομολογώ ότι βούρκωσα, παρακολουθώντας στο διαδίκτυο ένα ολιγόλεπτο μαγνητοσκοπημένο στιγμιότυπο. Ήταν από μια πολυκατοικία στο Σαλέρνο, πρωτεύουσα της ιταλικής Καμπανίας. Με τους ανθρώπους που ζουν εκεί, εκατόν πενήντα χιλιάδες ψυχές, κάτι παραπάνω από όσους ζουν στην δική μας Λάρισα, να είναι «καταδικασμένοι» να ζουν, επί ημέρες, σε καθεστώς καραντίνας. Χωρίς να βγαίνουν ασκόπως από τα σπίτια τους. Χωρίς κοινωνικές επαφές, καταναλωτικές επιδόσεις και εξωσπιτική ψυχαγωγία. Όπως συμβαίνει άλλωστε σε ολόκληρη την Ιταλία.
Το βίντεο κατέγραφε μια συναισθηματική αντίδραση αυτών των ανθρώπων. Είχαν βγει όλοι στα παράθυρα και τους εξώστες τους και τραγουδούσαν ομοθυμαδόν ένα αγαπημένο τους τραγούδι, για να στείλουν ένα διπλό μήνυμα. Είμαστε εδώ και αντέχουμε. Αλλά επίσης, είμαστε εδώ, επειδή κατανοούμε ότι πρέπει να αυτοπεριορισθούμε για να μπορέσουμε να προστατεύουμε εαυτούς και αλλήλους. Γι’ αυτό και πειθαρχούμε στις εντολές και τις οδηγίες των υγειονομικών αρχών, όσο και αν μπορεί να φαίνονται δυσάρεστες.
Λέμε συνήθως ότι εμείς και οι Ιταλοί είμαστε «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα». Απομένει, σε τούτες τις τόσο δύσκολες ώρες, να αποδείξουμε, με την συμπεριφορά μας, ότι δεν είμαστε και «άλλη πάστα». Ότι δεν υποτιμούμε τον κίνδυνο που μας απειλεί. Δεν κάνουμε «του κεφαλιού μας». Ότι δεν ακούμε …βερεσέ αυτά που μας λένε οι επιστήμονες και η πολιτική μας ηγεσία.
Σε όποιον, ενδεχομένως, έχει να αντιτείνει ότι εδώ δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε τόσους περιορισμούς, επειδή δεν έχουμε, καταγεγραμμένο, παρά μόνον ένα θανατηφόρο κρούσμα, η απάντηση είναι αυτονόητη και πρέπει να του τη δίνουμε όλοι μαζί οι υπόλοιποι, εν χορώ: Δεν πρέπει να περιμένουμε, να φθάσουμε σε επίπεδα θνητότητας «αλά ιταλικά», για να κατανοήσουμε ότι κινδυνεύουμε και να λάβουμε τα μέτρα μας. Δεν παίζουμε με αυτόν τον κίνδυνο. Ότι προνοούμε αντί να περιμένουμε την σειρά μας να θρηνήσουμε εκατόμβες νεκρών όπως οι γείτονες μας.
Ενίοτε, χρειάζεται, το αίσθημα ατομικής ευθύνης ενός εκάστου, να μας οδηγεί ένα βήμα πιο μπροστά από τις αποφάσεις των αρχών. Μου έκανε εντύπωση αυτό που συνέβη στη γειτονιά μου. Η κ. Λίτσα, ιδιοκτήτρια, του αρχαιότερου παραδοσιακού καφενείου της περιοχής, κατέβασε τα ρολά για τις βραδινές ώρες. Σερβίρει μόνον πρωί και μόνον στον ανοιχτό χώρο, στο πεζοδρόμιο. Μια απλή γυναικά, με γραμματικές γνώσεις πέμπτης δημοτικού, παραδίδει, με προσωπικό κόστος, μαθήματα υπευθυνότητας.