Πολύ γκρίνια τον τελευταίο καιρό. Γκρίνια και μιζέρια για όλα. Γι’ αυτά που γίνονται και γι’ αυτά που δεν γίνονται. Ίδιον της ανθρώπινης φύσης θα μου πείτε και σωστά. Καλό είναι, όμως, που και που να σταματάμε και να ρίχνουμε μια ματιά και στην «καμπούρα» μας.
Σε αυτό τον αλάνθαστο εαυτό μας που ξέρει να κρίνει και να αναγνωρίζει τα λάθη μόνο στους άλλους. Στον εαυτό μας που αντιλαμβάνεται πολύ καλά τη λάθος επιλογή στους γύρω του, αλλά για τον ίδιο ξέρει να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα με μοναδική συνέπεια.
Μπείτε για λίγο στη θέση του οδηγού του εικονιζόμενου αυτοκινήτου. Τι φαντάζεστε ότι θα απαντούσε αν κάποιος τολμούσε να του υποδείξει ότι το πεζοδρόμιο δεν είναι θέση στάθμευσης; Το πιθανότερο είναι ότι θα επικαλούνταν δικαιολογίες του τύπου «το άφησα για ένα λεπτό» ή «είναι πρωί και δεν έχει κίνηση» και διάφορα άλλα τέτοια, κι ας υπήρχαν δεκάδες θέσεις στάθμευσης άδειες γύρω του.
Ο ίδιος, όμως, αν σπρώχνοντας το παιδικό καρότσι ή το αναπηρικό αμαξίδιο κάποιου συγγενή του, δεν χωρούσε να περάσει, τότε σίγουρα θα τα έβαζε με τον οδηγό του αυτοκινήτου.
Γι’ αυτό στον καθρέφτη ας μην κοιτάμε μόνο το πόδι χήνας, αλλά και το είδωλό μας λίγο πιο κριτικά.
Ιωάννα
