Η δεκαετία του 1990 για τον περιφερειακό τύπο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη Δυτική Μακεδονία κρύβει μικρές εκπλήξεις σε μία très sympathique έκδοση εποχής της ΑΝΚΟ (Αναπτυξιακή Κοζάνης) Α.Ε. με τίτλο “Η διαχρονική εξέλιξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης στη Δυτική Μακεδονία”, ένα βιβλίο που σχετικά πρόσφατα ανακάλυψα στις αέναες αναζητήσεις μου στα παζάρια της προ covid εποχής. Την έρευνα και την επιμέλεια των κειμένων υπογράφει στα πρώτα της βήματα η οικονομολόγος Λιάνα Παπατέρπου (σήμερα υπεύθυνη του Τμήματος Ανάπτυξης Επιχειρηματικότητας της ΑΝΚΟ), ενώ την επιμέλεια του εξωφύλλου και την εκτύπωση υπογράφει το “Δίπτυχο” των Βασίλη Τσιόκανου, Τάκη Χάτσιου και Νίκου Βογιατζή, που άφησαν έντονο το γραφιστικό και τυπογραφικό τους αποτύπωμα στην πόλη, βάζοντας με την αισθητική τους πολύ ψηλά τον πήχη για τα μικρά τοπικά μας δεδομένα.
Αφορμή για την έκδοση της εργασίας αυτής αποτέλεσε ο εορτασμός το 1990 των 200ων χρόνων από την έκδοση της πρώτης ελληνικής εφημερίδας στη Βιέννη από τους Σιατιστινούς αδελφούς Μαρκίδες Πούλιου. Αυτά υπογράφει μεταξύ άλλων στον πρόλογο του βιβλίου ο δρ. Κώστας Δελίδης, διευθύνων σύμβουλος της ΑΝΚΟ κατά τη διετία 1990-1991, ο οποίος άλλαξε στη θητεία του τη φυσιογνωμία της εταιρείας, υπογράφοντας παράλληλα έργα που σταθεροποίησαν τη βιωσιμότητά της. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του ΤΕΙ Κοζάνης κατά τα έτη 1986-1989, ένας ιδιαίτερα δραστήριος άνθρωπος, όντας και πρόεδρος του Παραρτήματος Κοζάνης του Ινστιτούτο Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών, ΙΣΤΑΜΕ Ανδρέας Παπανδρέου.
Στο βιβλίο αυτό μετά τους αδελφούς Μαρκίδες Πούλιου περιγράφεται ο τοπικός τύπος, από την απελευθέρωση του 1912 κι έπειτα, ο τύπος του μεσοπολέμου και της μεταπολεμικής περιόδου, για να φτάσει στο 1990. Παρελαύνουν επίσης όλα τα περιοδικά και κλείνει τις σελίδες του με το σύγχρονο μέσο της εποχής που μάγευε τότε τον κόσμο και δεν είναι κανένα άλλο εκτός από το ραδιόφωνο. Πρώτο Κανάλι, Μουσικός Δίαυλος Κοζάνης, Ράδιο Κοζάνη, Ελεύθερη Ραδιοφωνία FM 102, μαζί με τον κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό Κοζάνης και το δημοτικό ραδιόφωνο Πτολεμαΐδας ήταν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί του Νομού Κοζάνης που αναφέρονται την εποχή εκείνη.
Στη σελίδα 65 όμως δημοσιεύεται μία από τις σπάνιες, έστω και έμμεσα, δίχως εμφανείς ερωτήσεις δηλαδή, συνεντεύξεις του Νίκου Κωσταρέλλα. Έχει πραγματικά ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε πως έβλεπε και τι πίστευε για τη δημοσιογραφική πραγματικότητα της εποχής εκείνης ο κύριος Νίκος, όπως με σεβασμό τον αποκαλούσαν όλοι. Το πνευματικό του παιδί η εφημερίδα Κοζάνης “ο Χρόνος” ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 27-10-1980 ως εβδομαδιαία εφημερίδα. Περιγράφει στη συνέντευξη ως στόχο του να εκδίδεται σε ημερήσια βάση, πράγμα το οποίο το κατάφερε και συνεχίζεται αδιάλειπτα μέχρι και σήμερα από τα άξια τέκνα του, Ιωάννα και Γιάννη Κωσταρέλλα.
Εντύπωση επίσης μου προκαλεί το γεγονός ότι δηλώνει επαγγελματίας δημοσιογράφος. Τη λέξη επαγγελματίας με τιμή την απέδιδα και γω για μία περίοδο στον εαυτό μου δίπλα από την επιστημονική ιδιότητα του ιστορικού, επαγγελματίας ιστορικός δηλαδή, καθώς είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μπορεί να επιβιώνει κάνεις ελεύθερα, άνευ δημοσιοϋπαλληλικής ή κρατικοδίαιτης σχέσης, θέση την οποία ακολούθησε ο Νίκος Κωσταρέλλας. “Συλλογάται καλά όποιος ελεύθερα συλλογάται” υπέγραφε με το ρητό του Ρήγα Φεραίου διπλά από τον τίτλο της εφημερίδας του και για μας που ήμασταν πιστοί συνδρομητές, μας έγινε βίωμα η ρήση αυτή που τόσο πίστευε και ο ίδιος ο ιδρυτής της εφημερίδας “ο Χρόνος”.
“Η είδηση είναι μία και μία είναι η αλήθεια” τονίζει στη συνέντευξη του ο Νίκος Κωσταρέλλας, συμπικώνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο σε μία πρόταση τις ιδέες του, στις οποίες έμεινε σταθερός μέχρι την τελευταία του στιγμή. “Τα πιο αρνητικά στοιχεία του επαρχιακού τύπου είναι ο επαρχιωτισμός που τα διακρίνει”, συνεχίζει, “όπως επίσης ο ερασιτεχνισμός και η απειρία”. “Η εφημερίδα, αναφέρει κλείνοντας, θέλει να μείνει αταλάντευτη και ανεξάρτητη μέσα από τις διαχρονικές συγκρούσεις της με διάφορους πολιτικούς και φορείς”. Στη θέση αυτή έμεινε πράγματι πιστός και αταλάντευτος μέχρι τέλους της μαχητικής του δημοσιογραφικής θητείας. Τον ευχαριστούμε θερμά.
