«Η ταχύτητα της τεχνολογικής εξέλιξης είναι παροιμιώδης», γράφει ο Αζίμ Αζάρ στο βιβλίο του Exponential. «Το εμβόλιο της μηνιγγίτιδας χρειάστηκε 90 χρόνια. Της πολιομυελίτιδας, 45 χρόνια. Της ιλαράς, μία δεκαετία. Της παρωτίτιδας χρειάστηκε τέσσερα χρόνια, και θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία εκείνη την εποχή». Ωστόσο, η έννοια της εκθετικότητας είναι πολύ δύσκολα κατανοητή από τον ανθρώπινο εγκέφαλο. «Αρχικά, η εκθετική ανάπτυξη είναι μετά βίας αντιληπτή. Στη συνέχεια όμως είναι προφανής», γράφει. «Η ίδια η ασθένεια», συμπληρώνει ο Αζάρ, «εξαπλώθηκε γρήγορα εξαιτίας της χωρίς προηγούμενο δικτυωμένης οικονομίας της εκθετικής εποχής». Αλλά και «ο τρόπος με τον οποίο η COVID-19 αλλάζει τον κόσμο είναι, με λίγα λόγια, ένα σύμπτωμα της εκθετικής τεχνολογίας».
Αυτή τη στιγμή η τεχνολογία τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, την ώρα που η κοινωνία προχωρά με πολύ πιο αργά βήματα. Σε αυτό παίζει ρόλο και η ταχύτητα προσαρμογής των κοινωνιών μας που είναι σχετικά χαμηλή.
Έτσι δημιουργείται, κατά τον συγγραφέα, ένα κενό που ονομάζει «εκθετικό χάσμα» και είναι αυτό που συναντούμε στην αδυναμία να προλάβουμε στη νομοθεσία τα νέα δεδομένα που δημιουργεί ο αλγόριθμος ή στις εργασιακές σχέσεις τα όσα φέρνει η gig economy.
Θα χρειαστεί να τρέξουμε για να προλάβουμε να δημιουργήσουμε μηχανισμούς άμυνας και να γράψουμε νόμους για τα καινούργια ζητήματα που αναδεικνύονται, πριν προλάβουν οι μηχανικοί της πληροφορίας να γράψουν κώδικα που θα ανοίξει ακόμα περισσότερο αυτό το κενό.
