Χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος χαρακτήρισε την υπουργοποίηση Αποστολάκη “μεγάλη πρωτοβουλία συναίνεσης σ’ ένα τομέα πολιτικής χωρίς κομματικό χρώμα”. Όλα αυτά, βέβαια, πριν ο ναύαρχος Αποστολάκης ανακοινώσει ότι δεν αποδέχεται τη θέση.
Το ζητούμενο εδώ έχει να κάνει με την έννοια της συναίνεσης και τον τρόπο που αυτή φαίνεται να γίνεται αντιληπτή από την κυβέρνηση. Δηλαδή, αν ο Αποστολάκης αποδεχόταν τη θέση και γινόταν υπουργός, αυτό θα σήμαινε αυτόματα και συναίνεση;
Η συναίνεση είναι μια υπόθεση που επιτυγχάνεται με βαθιές διαδικασίες, όχι με αποφάσεις στο πόδι. Δε φτάνει η τοποθέτηση ενός ανθρώπου από τον αντιπολιτευτικό χώρο σ’ ένα πραγματικά νευραλγικό πόστο για να μιλήσουμε για συναίνεση. Κάτι τέτοιο περισσότερο για βιτρίνα μοιάζει.
Είναι προφανές ότι μετά από δύο χρόνια διαρκούς διαχείρισης κρίσεων η κυβέρνηση έχει φτάσει στα όριά της και φάνηκε ξεκάθαρα και στον ανασχηματισμό.
