Ήταν περίπου ένα μήνα πριν την ανάληψη των καθηκόντων των νέων Περιφερειαρχών και Δημάρχων, όταν, έχοντας στην κυριολεξία ξεπεράσει κάθε όριο προσωπικής αντοχής και ανοχής, έστειλα πάνω από 20 φωτογραφίες ξέχειλων από σκουπίδια κάδων (πράσινου για τα σύμμεικτα απορρίμματα και μπλε για την ανακύκλωση συσκευασιών) στην επερχόμενη νέα δημοτική αρχή της περιοχής μου, επισημαίνοντας το σοβαρότατο για τη δημόσια υγεία πρόβλημα από τη μη έγκαιρη καθημερινή αποκομιδή τους. Το φαινόμενο δε, καθημερινό και έντονο.
Δε θα σταθώ αποκλειστικά και μόνο στις εξ αντικειμένου υπαρκτές ευθύνες των απερχόμενων Δημάρχου και αρμόδιου Αντιδημάρχου, στο πλαίσιο της ελάχιστης υποχρέωσης που είχαν εκ της θέσεως τους να μεριμνούν να διατηρείται η πόλη που διαχειρίζονται καθαρή. Ούτε εν τέλει στην ανεπάρκειά τους που χτύπησε κόκκινο σε κάτι τόσο στοιχειώδες. Σε ένα Κράτος Δικαίου, και εάν οι θεσμοί λειτουργούσαν άμεσα και σωστά, οι εν λόγω κύριοι και κυρίες θα έπρεπε να έχουν ήδη κληθεί να λογοδοτήσουν και να υποστούν τις συνέπειες του Νόμου, αναλογικά της αδιαφορίας τους.
Θα σταθώ στην κοινωνία. Στο τι κάνουμε ή δεν κάνουμε εμείς. Ποιο το μερίδιο της δικής μας ευθύνης ως πολίτες για το αποκρουστικό, σχεδόν καθημερινό, αυτό θέαμα. Θα σταθώ στην πλήρη ανευθυνότητα ορισμένων, που σωριάζουμε έξω από τις πόρτες γειτόνων μας ογκώδη αντικείμενα, αντί να καλούμε τον τετραψήφιο τηλεφωνικό αριθμό για την άμεση συλλογή τους. Στο γεγονός ότι ακόμα και σήμερα, κάποιοι από εμάς δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε την έννοια της διαλογής των απορριμμάτων στην πηγή, και εναποθέτουμε κάθε είδος αποβλήτου σε όποιο κάδο μας βολεύει, ενώ η σήμανση σε αυτούς είναι ξεκάθαρη. Στο γεγονός ότι, ενώ βλέπουμε γεμάτους κάδους, πετάμε τη σακούλα μας έξω και γύρω από αυτούς, αρκεί να την ξεφορτωθούμε.
Το κυριότερο, στο ότι αντιδρούμε, με την επαναστατική σημειολογία της μαύρης σημαίας ως είθισται, εκ προοιμίου και χωρίς την απαιτούμενη συζήτηση και ενημέρωση, στην ανάπτυξη σύγχρονων μονάδων επεξεργασίας και διαχείρισης αστικών στερεών αποβλήτων με το επιχείρημα της τοπικής υποβάθμισης και της στρεβλής αρχής ‘Όχι στην αυλή μου’ (‘Not in my backyard’) κατά την αντίστοιχη διεθνή απόδοση του όρου. Όταν άλλες δυτικές ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη περάσει εδώ και χρόνια σε επίπεδο μηδενικής διάθεσης σε ΧΥΤΥ, όπως επιτάσσουν ευρωπαϊκοί και εθνικοί κανονισμοί και νομοθεσίες, μέσα από σύγχρονες, ολοκληρωμένες και τεχνολογικά προηγμένες υποδομές διαχείρισης.
Ποια λογική τελικά επιβάλλει να αποτελεί υποβάθμιση η δημιουργία σύγχρονων, τελευταίων προδιαγραφών, μονάδων διαχείρισης που θα έλυνε το πρόβλημα στη βάση της σύνθεσης των αποβλήτων της εκάστοτε Περιφέρειας της χώρας, ενώ να μην αποτελούν υποβάθμιση οι σωροί και τα βουνά απορριμμάτων στις γειτονιές μας, με ότι αυτά συνεπάγονται για τη δημόσια υγεία; Ή να μην αποτελεί υποβάθμιση η μη τήρηση των κανόνων ανακύκλωσης και διαλογής, η επιλεκτική, παράνομη διαχείριση από πλανόδιους παλαιοπώλες και η καταβολή προστίμων εξαιτίας της μη τήρηση των ευρωπαϊκών οδηγιών, περιπτώσεις για τις οποίες γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες συστηματικής αδιαφορίας και καμίας απολύτως αντίδρασης από τη μεγαλύτερη μερίδα των πολιτών;
Η απάντηση; Mία και μοναδική: Η λογική του παραλόγου! Η στρεβλή θεώρηση της πραγματικότητας που έχει τις ρίζες της κατ’ εξοχήν στην έλλειψη στοιχειώδους παιδείας και εκ των υστέρων στην παραπληροφόρηση (πολλές φορές σκόπιμη), στην αντίδραση για την αντίδραση, στον ατομισμό, στη στενομυαλιά, ακόμα και σε θεωρίες συνομωσίας. Τι λαμβάνουμε ως κοινωνία από αυτά; Περαιτέρω υποβάθμιση της ποιότητας ζωής σε ένα ήδη βεβαρυμμένο περιβάλλον, αντί του απαιτούμενου, βάσει διεθνών προτύπων, εκσυγχρονισμού, που θα πρόσφερε λύση σε ένα διαχρονικό πρόβλημα για τη χώρα.
ΥΓ.: Ο περί ου ο λόγος Δήμος ουδεμία σχέση έχει με Δήμο εντός των ορίων της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας. Πρόκειται για μεγάλο Δήμο, προάστιο, του αστικού συμπλέγματος της Αττικής.
Ηλίας Ηλιάδης
