Τα δικά μας παιδιά

Όλη αυτή η κατάσταση με τους …πολύ Έλληνες που φοβούνται την πληθυσμιακή αλλοίωση και λειτουργούν απάνθρωπα ακόμα και μπροστά σε μικρά παιδιά με έχε αφήσει άφωνη. Αυτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στα δικά μας παιδιά και τα παιδιά των άλλων έχει στον πυρήνα του την απανθρωπιά.
Αντιγράφω το συνάδελφο Δημήτρη Λιβάνιο, ιστορικό της Οξφόρδης, που με το δικό του πολύ ξεχωριστό και καυστικό ύφος εξηγεί πως έχουν τα πράγματα (διατηρώ στο ακέραιο τις γλωσσικές του επιλογές): «ακούμε πλέον όλο και συχνότερα στην ελλάδα το φόβο για «πληθυσμιακή αλλοίωση» της χώρας από τους πρόσφυγες. ο φόβος αυτός είναι ήδη εδραιωμένος στην ευρώπη και σχετίζεται με τον περίφημο μύθο της «eurabia» [europe+arabia] σύμφωνα με τον οποίο, επειδή οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες έχουν πολύ υψηλούς ρυθμούς γεννήσεων σε σχέση με τους ευρωπαίους, σε λίγα χρόνια η ευρώπη θα «ισλαμοποιηθεί». ωστόσο, ο μύθος αυτός είναι ΔΙΠΛΑ ανακριβής: ο πρώτος λόγος είναι ότι ακόμα και αν συνεχιστούν ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ οι τεράστιες εισροές προσφύγων που είχαμε τα τελευταία 5 χρόνια (πράγμα που είναι πολιτικά, γεωστρατηγικά, και κοινωνικά ΑΔΥΝΑΤΟΝ) ο μούσλιμ πληθυσμός της ευρώπης θα φτάσει το 14% του συνολικού ευρωπαϊκού πληθυσμού το 2050. το πως ακριβώς το 14% θα «ισλαμοποιήσει» το 86% μου διαφεύγει.
υπάρχει όμως και ένας δεύτερος, αλλά εξίσου σημαντικός λόγος: ο κύριος λόγος για την εκτόξευση του μουσουλμανικού πληθυσμού στην ευρώπη είναι οι πρόσφυγες και μετανάστες. ωστόσο, οι μουσουλμάνοι που ζουν ΜΟΝΙΜΑ (ή γεννιούνται) στην ευρώπη τείνουν να πλησιάσουν (ή και να αποκτήσουν) σταδιακά τον ρυθμό γεννήσεων των χωρών που τους φιλοξενούν. καθώς ενσωματώνονται (έστω και αργά, έστω και ανεπαρκώς) στις δυτικές κοινωνίες και οι γυναίκες τους εντάσσονται στις εκπαιδευτικές δομές των χωρών τους και στη συνέχεια εργάζονται, επιζητούν και αυτές περισσότερα εφόδια για τα παιδιά τους (και συνεπώς και περισσότερα χρήματα) και για τους λόγους αυτούς ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ η μέση ηλικία γάμου τους και συνεπώς ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ και ο αριθμός των παιδιών που κάνουν. βεβαίως, στην εποχή των φέικ νιούζ, η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ δεν πείθει αυτούς που δεν θέλουν να πειστούν. αυτό, όμως, είναι άλλου ιερέως γκόσπελ».