Οι προηγούμενες γενεές – μέσα σ’ αυτές και της ταπεινότητάς μου – είχαν την τύχη να ζήσουν, κατά καιρούς, ανεπανάληπτες στιγμές εθνικής υπερηφάνειας και μεγαλείου, χάρη στις πολυποίκιλες εκδηλώσεις του αθλητισμού.
Οι μεγαλειώδεις εκείνες στιγμές δεν προέρχονταν από σημαντικά επιτεύγματα μόνον από ατομικά αγωνίσματα και συλλογικού επιπέδου συμμετοχές, αλλά κυρίως από συμμετοχές σε διεθνείς εκδηλώσεις με το εθνόσημο της γαλανόλευκης στο στήθος των πρωταγωνιστών μας! Αυτών, που συγκροτούσαν τις Εθνικές ομάδες, σε διάφορα σπορ.
Είναι αρκετές οι περιπτώσεις εκείνες, που τα μέλη της εκάστοτε αποστολής της Εθνικής μας ομάδας, έκαμαν τα στήθη των Ελλήνων να φουσκώνουν από εθνική υπερηφάνεια. Δεν πρόκειται να αναγραφεί κάθε μια απ’ αυτές, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να παραλειφθούν κάποιες και να αδικηθούν οι πρωταγωνιστές τους, χωρίς λόγο και αιτία. Γι’ αυτό, θα γίνει περιορισμός και αναφορά μόνο σε δύο από τις εκδηλώσεις, στο φιναλε των οποίων ολόκληρη η Ελλάδα παραληρούσε, ο κόσμος είχε ξεχυθεί στους δρόμους – πεζή και εποχούμενος – με την γαλανόλευκη να κυματίζει σε κάθε χέρι και όχημα, σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, την οποία δονούσε η ιαχή: «Ελλάς – Ελλάς»!…
Η μία, λοιπόν, από τις δύο περιπτώσεις, ήταν τον Ιούνιο του 1987, όταν το βράδυ της 14ης του μηνός, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Φιλίππου, ο Χριστοδούλου και τα άλλα παιδιά…: Ο Καμπούρης, ο Ιωάννου, ο Ανδρίτσος, ο Σταυρόπουλος, ο Ρωμανίδης, ο Λινάρδος, ο Καρατζάς, με τον προπονητή Κώστα Πολίτη, νίκησαν στον τελικό, στο «Ειρήνης και Φιλίας», την παντοδύναμη Σοβιετική Ένωση με 103-101, στην παράταση, με δύο εύστοχες βολές του Αργύρη Καμπούρη, τέσσερα δευτερόλεπτα πριν από την λήξη και κατέκτησαν το Πανευρωπαϊκό Κύπελλο, στο μπάσκετ.
Ήταν ένας άθλος, ένας θρίαμβος της Εθνικής ομάδας μπάσκετ, ένα ξέσπασμα ενός λαού, που χρόνια περίμενε την στιγμή αυτή, η οποία άλλαξε τα δεδομένα για την Ελλάδα και την έστειλε πανάξια στην «ελίτ» του αθλήματος της Υφηλίου!…
Η άλλη περίπτωση, ήταν στο ποδόσφαιρο. Και στο άθλημα αυτό, η Εθνική μας, έγραψε έπος στα γήπεδα της Πορτογαλίας, υποτάσσοντας, το ένα μετά το άλλο, τα μεγαθήρια της Ευρώπης. Η 4η Ιουλίου 2004 – πριν 20 χρόνια ακριβώς – ήταν η ημερομηνία, που δικαίωσε τις προσδοκίες και τις προσπάθειες του αρχιτέκτονα του συγκροτήματος της Εθνικής, Ότο Ρεχάγκελ, και των πρωταγωνιστών της: Νικοπολίδη, Χαλκιά, Κατεργιαννάκη, Σεϊταρίδη, Βενετίδη, Νταμπίζα, Δέλλα, Φύσσα, Γκούμα, Καψή, Μπασινά, Ζαγοράκη, Κατσουράνη, Καφέ, Καραγκούνη, Λάκη, Γεωργιάδη Γεωργ., Γιαννακόπουλου, Τσιάρτα, Χαριστέα, Νικολαΐδη Ντέμη, Βρύζα και Παπαδόπουλου Δημ., οι οποίοι, το βράδυ της 4 Ιουλίου 2004, στο «Ντα Λουζ» της Λισσαβώνας, επικρατούν, στον τελικό, και της διοργανώτριας Πορτογαλίας με 1-0, χάρη στην κεφαλιά του Άγγελου Χαριστέα στο 57’, για να επαληθευθεί το σύνθημα, που πριν από μέρες, είχαν σκαρώσει οι φίλαθλοί μας, για την κατάκτηση του Κυπέλλου, τραγουδώντας εν χορώ: «Σήκωσέ το το τιμημένο, δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω»!…
Πράγματι, η απονομή του Κυπέλλου Ευρώπης στον αρχηγό της Εθνικής, Θοδωρή Ζαγοράκη, και η εν συνεχεία ανύψωσή του στον γύρο του θριάμβου από όλους τους συμπαίκτες του, τον προπονητή Ότο Ρεχάγκελ και τον συνεργάτη του, Γιάννη Τοπαλίδη, ήταν μία αποθέωση γι’ αυτούς, ένα ξέφρενο πανηγύρι για όλους, ένα αλησμόνητο ξενύχτι για όλους τους Έλληνες και η μεγαλύτερη μέχρι τώρα επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου!…
Η Πατρίδα, ευγνωμονούσα, τιμά και δοξάζει κάθε χρόνο στις 4 Ιουλίου, το έπος που έγραψαν στο euro του 2004, οι πανάξιοι συντελεστές της Εθνικής!…
Αναμφισβήτητα, οι δύο παραπάνω κορυφαίες επιτυχίες των Εθνικών ομάδων, στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο, αποτελούν τους τηλαυγείς φάρους του αθλητισμού της Πατρίδας μας και πρέπει να φωτίζουν τα επόμενα βήματα στις επερχόμενες γενεές, χωρίς να αποκλείεται οποιαδήποτε άλλη επίδοση στα λοιπά ομαδικά, αλλά και ατομικά αθλήματα, όπως π.χ. των διακεκριμένων αλτών: Μίλτου Τεντόγλου, Κατερίνας Στεφανίδη, Μανώλη Καραλή κ.α., οι οποίοι σημειώνουν σημαντικές διεθνείς επιτυχίες, με στόχο την διάκρισή τους και στην επικείμενη Ολυμπιάδα.
Η Πολιτεία ας οργανώσει ανάλογες εκδηλώσεις στα σχολεία, στα οποία να προβάλλονται τα πρότυπα – πρωταγωνιστές των διαφόρων αθλημάτων, για να είναι παράδειγμα προς μίμηση της νεολαίας μας, μακρυά από βλαβερές ουσίες, ναρκωτικά, βία και τα τοιαύτα.
Ο αθλητισμός δείχνει τον δρόμο. Δύσκολο μεν, αλλά με αειθαλή δένδρα και αγλαείς καρπούς!…
Δημ. Κλείδης
