Επτά τα βασικά σημεία και ταυτόχρονα συμπεράσματα της χθεσινής εκλογικής αναμέτρησης: Πρώτον, η, δίχως προηγούμενο, επικρότηση της ασκούμενης πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος από το εκλογικό σώμα. Ο αέρας της νωπής λαϊκής εντολής δίνει την ευκαιρία και τη δυνατότητα στη Νέα Δημοκρατία να συνεχίσει απερίσπαστη για μια ακόμα τετραετία στην κατεύθυνση που έχει χαράξει από το 2019 – μετά και τις επαναληπτικές εκλογές, όποτε αυτές γίνουν – όπου θα ισχύσει το καθεστώς της ενισχυμένης αναλογικής. Τα όποια λάθη και οι όποιες αστοχίες που όντως υπήρξαν, δεν βάρυναν ως κόστος το γενικό όφελος, όπως αποδείχτηκε.
Δεύτερον, η ξεκάθαρη αποδοκιμασία της θολής και ασαφούς, στην καλύτερη περίπτωση, κυβερνητικής πρότασης της σημερινής αξιωματικής και ελάσσονος αντιπολίτευσης. Η έλλειψη συγκροτημένου προγραμματικού λόγου (εάν αυτός υπήρχε, δε φάνηκε), η εστίαση στην άρνηση και τον καταγγελτικό λόγο, οι λεκτικές παλινωδίες στελεχών της, η απουσία σαφούς οράματος και ξεκάθαρων μετρήσιμων στόχων και επιδιώξεων για το αύριο, η κατά πως βολεύει κάθε φορά και βάσει μυστικών μετρήσεων της κοινής γνώμης προεκλογικά (γνωστή τακτική των κομμάτων) αναδιάταξη ενός ήδη θόλου μηνύματος προς τους πολίτες, αποτέλεσαν παράγοντες μιας ήττας σημαντικότατων διαστάσεων.
Τρίτον, η καταφανέστατη αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ να διαπεράσει τον κεντρώο χώρο, να συνομιλήσει με μετριοπαθείς, σκεπτόμενους πολίτες και κατ’ επέκταση ψηφοφόρους, και να αποτελέσει τον κύριο εκφραστή της ελληνικής κεντροαριστεράς. Οι λόγοι πολλοί! Κυριότερα, οι καταβολές του. Η άρνηση να ενηλικιωθεί, να πάψει να αποτελεί πολιτικό σχηματισμό αντίδρασης και δήθεν αντιστυστημικότητας, να ξεκαθαρίσει από συνιστώσες που μπερδεύουν τον κόσμο, βαρώντας το ήδη φάλτσο βιολί τους σε μια ορχήστρα που δεν υπακούει σε μαέστρο και να απαλλαγεί από τον αυτάρεσκο, παλιομοδίτικο, μάγκικο, νεοελληνικό λαϊκισμό. Οι παλινωδίες στελεχών του με δήθεν τοπικά νομίσματα από την άλλη, οι κουβέντες περί επαναφοράς του συντελεστή ασφαλιστικών κρατήσεων των ελεύθερων επαγγελματιών στο 20% μετά απ’ όσα έχει υποστεί ο μέσος Έλληνας την προηγούμενη δεκαετία, η συγκρότηση κυβέρνησης ειδικού σκοπού με στόχο ειδικά δικαστήρια και άλλα τέτοια, και εν τέλει η αδυναμία του να υπερασπιστεί την απλή αναλογική που ο ίδιος πρόταξε με πάθος, σε μια εποχή που οι Έλληνες στην πλειοψηφία μας έχουμε κατανοήσει βαθιά, ότι επιβάλλεται η Ελλάδα να απογειωθεί και να αφήσει τις παθογένειες του παρελθόντος που την κρατούσαν δέσμια πίσω μέσα από σταθερές κυβερνήσεις, είναι μερικοί από τους λόγους της συντριπτικής ήττας του.
Τέταρτον, το ΠΑΣΟΚ Κίνημα Αλλαγής διαθέτει μια σχετική δυναμική να καταστεί ο αξιόπιστος κεντροαριστερός πόλος στο μέλλον. Έχει όμως πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα για να πείσει. Ο θυμωμένος, εκνευρισμένος, σχεδόν απλησίαστος αρχηγός του, φόβισε το άλλοτε ανοιχτό στις θέσεις του κόμματός του κεντρώο και αριστερό ακροατήριο. Η απουσία εστίασης σε σαφή προγραμματικό λόγο, η σχεδόν παράλογη, αντιθεσμική εν πολλοίς και ξένη τουλάχιστον προς τα ελληνικά εκλογικά και πολιτικά ήθη, πρόταση του αρχηγού του, να μην γίνει ξανά Πρωθυπουργός ο σημερινός Πρωθυπουργός σε περίπτωση που το κόμμα του τελευταίου έρθει πρώτο στις εκλογές, η αδυναμία να κεφαλαιοποιήσει ακόμα και λάθη της σημερινής κυβέρνησης, είναι μερικοί λόγοι που ξεφούσκωσαν την αρχική δυναμική του, όταν εκλέχτηκε πρόεδρος της παράταξης του, απομακρύνοντας τον ταυτόχρονα από τους παραδοσιακούς κεντρώους ψηφοφόρους που προτίμησαν την ασφάλεια του κυβερνώντος κόμματος.
Πέμπτον, η εκλογική επίδοση του ΚΚΕ δείχνει για μία ακόμα φορά, ότι, παρά την ιστορικότητα του και τις σαφείς πολιτικές θέσεις του, παραμένει εκ των συστημικότερων κομμάτων του κοινοβουλευτικού τόξου, χωρίς πειστικό αφήγημα διεύρυνσης. Διατήρησε το σκληρό πυρήνα των οπαδών του, αλλά δεν κατάφερε να διεμβολίσει τον ευρύτερο αριστερό χώρο και να πείσει, αφού, εμμονικά, διακήρυξε και πάλι δοκιμασμένα αποτυχημένες πολιτικές συνταγές που τις έχει κρίνει οριστικά και αμετάκλητα η ιστορία.
Έκτον, η επίδοση των Ελληνική Λύση και ΜΕΡΑ 25 Συμμαχία για τη Ρήξη, καταδεικνύει ότι το εκλογικό σώμα δεν ενδίδει πλέον εύκολα σε εθνικιστές με επικίνδυνες για την κοινωνία θέσεις, παρά το φάλτσο της εισόδου της πρώτης στη Βουλή από τη μία, ενώ ακυρώνει από την άλλη, λαϊκιστές με δήθεν εναλλακτικά μαγικά ραβδιά μιας δήθεν ριζοσπαστικής αριστερής διακυβέρνησης ‘δημιουργικής ασάφειας’.
Έβδομον, κυριότερο και γενικότερο συμπέρασμα: Όσο δεν υπάρχει η διάθεση – ιδίως στο κεντροδεξιό και κεντροαριστερό πολιτικό φάσμα – μιας ειλικρινούς προγραμματικής σύγκλισης και συμφωνίας που θα δώσει ώθηση στις προοδευτικές δυνάμεις του ευρύτερου πολιτικού κέντρου συνολικά, ώστε να ωριμάσει επιτέλους η Δημοκρατία μας και να κυβερνηθεί ο τόπος με την ευρύτερη δυνατή πολιτική συναίνεση στα μεγάλα ζητήματα, οι ψηφοφόροι θα στρέφονται κάθε φορά σε καθαρές και κατανοητές λύσεις και επιλογές. Γιατί, ως γνωστόν, στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!
