Κάθε γενιά έχει μικρότερες αντοχές απο την προηγούμενή της, όχι φυσικά λόγω φυσικής κατάστασης, αλλά κυρίως λόγω τρόπου ζωής.
Συνοδεύοντας ένα τσούρμο εικοσάχρονα το περασμένο διάστημα σε θερινό σχολείο περιβαλλοντικής δημοσιογραφίας, έγινα πολλές φορές ο αποδέκτης του ερωτήματος «μπαμπάστρουμφ θα περπατάμε για πολλή ώρα ακόμη;» ή «εμάς δεν μας αρέσουν οι παραλίες που δεν είναι οργανωμένες, θέλουμε ξαπλώστρες».
Κάθε γενιά είναι λιγότερο συνηθισμένη στην ταλαιπωρία απο τις προηγούμενες και αυτό φαίνεται. Κάποτε τα παιδιά έκαναν χιλιόμετρα για να πάνε στο σχολείο, ενώ σήμερα δεν περπατούν ούτε βήμα, αφού η μεταφορά τους γίνεται παντού με αυτοκίνητο.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Κακό γίνεται, όταν μας κάνει μη προσαρμοστικούς και μη ικανούς να αντεπεξέλθουμε στις καθημερινές μικροδυσκολίες, πόσο μάλλον στα μεγαλύτερα προβλήματα.
Οι φοιτητές και οι φοιτήτριές μου θέλουν ξαπλώστρα και φρέντο καπουτσίνο απο δίπλα. Η ομορφιά του φυσικού τοπίου δεν τους συγκινεί τόσο όσο ένα παγωμένο mojito, γι’ αυτό και στο ερώτημα ανεξερεύνητη παραλία ή οργανωμένη παραλία στα Νέα Φλογητά, το πιθανότερο είναι να απαντήσουν το δεύτερο. Με ότι αυτό συνεπάγεται.
Ιωάννα
