Τα μέτρα για τον περιορισμό του κορωνοϊού από το Μάρτη του 2020 αλλάζουν με χαρακτηριστική ταχύτητα. Και αυτό, βέβαια, στην αρχή ήταν απολύτως κατανοητό, καθώς είχαμε να κάνουμε με μια πρωτόγνωρη διαδικασία, στην οποία όλα ήταν καινούργια και τίποτε δεν είχε δοκιμαστεί.
Σχεδόν δύο χρόνια μετά, όμως, έχει αποκτηθεί (ή τουλάχιστον θα έπρεπε) εμπειρία διαχείρισης. Γι’ αυτό και δεν γίνεται κατανοητό το γιατί τα μέτρα αλλάζουν κάθε τρεις και λίγο, δημιουργώντας μια κατάσταση αβεβαιότητας.
Για άλλη μια φορά από τη Δευτέρα προστίθενται νέοι περιορισμοί. Πάνω που προσπαθούσαμε να εμπεδώσουμε τους προηγούμενους, ερχόμαστε να αντιμετωπίσουμε καινούργιους.
Τα μέτρα οφείλουν να είναι σταθερά, να τηρούνται επαρκώς και να γίνονται οι σχετικοί έλεγχοι. Όταν αλλάζουν διαρκώς, οι έλεγχοι γίνονται πλημμελώς και ουδείς γνωρίζει τι πρέπει να κάνει, τα πράγματα είναι σκούρα για όλους.
Αυτό είναι κάτι που έπρεπε να είχε ήδη γίνει αντιληπτό από την κυβέρνηση που αντί να πειραματίζεται με νέα μέτρα, όφειλε να έχει μια σταθερή στρατηγική διαχείρισης της κρίσης που είναι της επιτρέπει να κάνει επιμέρους και μικρές διορθώσεις στο αρχικό πλάνο, αντί σημαντικές αλλαγές ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
