Σε όλες τις πολιτισμένες δημοκρατικές κοινωνίες, περιλαμβανομένης και της ελληνικής, η εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας θεωρείται έγκλημα. Και είναι. Ένα βάρβαρο έγκλημα. Το οποίο συμβαίνει να το έχω βιώσει, από την τρυφερή ηλικία των πεντέμισι ετών ως τα δεκατέσσερα. Όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά της δικής μου γενιάς, στην εποχή της «ψωροκώσταινας».
Υποτίθεται ότι, τώρα πια, αυτό το φαινόμενο σχεδόν έχει εκλείψει. Ότι απαντάται πια σπανίως. Μόνο σε περιπτώσεις κάποιων Ρομά, είτε ημεδαπών, είτε …εισαγόμενων, εκ Ρουμανίας και Βουλγαρίας, που εξωθούν τα μικρά παιδιά τους στην επαιτεία. Πότε στα φανάρια και πότε στα μέσα αστικών συγκοινωνιών. Που τα υποχρεώνουν να περιφέρονται, και τον καιρό της πανδημίας, ακόμη και σε προχωρημένες νυκτερινές ώρες, στα στέκια εστίασης και ψυχαγωγίας, άλλοτε ως μικροπωλητές λουλουδιών, και άλλοτε ως «μουσικοί» με ένα ακορντεόν, ή άλλο μουσικό όργανο.
Δυστυχώς, η περίπτωση των Ρομά δεν είναι και η μοναδική όπου καταγράφεται εκμετάλλευση των παιδιών από τους ενήλικες. Έχουμε και την ιδιαιτερότητα να γίνεται συστηματική εκμετάλλευση της, εφηβικής κυρίως, ανησυχίας και επαναστατικότητας, από κάποια αναπροσδιοριζόμενα ως «προοδευτικά» πολιτικά κόμματα. Που επενδύουν στις παιδικές κινητοποιήσεις προκειμένου να πλήξουν την εκάστοτε κυβέρνηση.
Υπάρχει βεβαίως πρόσφορο έδαφος. Διότι, περά από τις ρητορείες, η Παιδεία ουδέποτε υπήρξε πρώτη προτεραιότητα, στον βαθμό που αυτό είναι αναγκαίο για κάθε κοινωνία, για τις εξουσίες μας. Είτε ήταν πράσινες, γαλάζιες, είτε …ροζέ. Υπήρξε μόνον χώρος ατελείωτων πειραματισμών. Ένα απέραντο «κεφάλι του κασίδη», επί του οποίου οι εκάστοτε κυβερνώντες, ιδίως δε οι υπουργοί Παιδείας, επιχειρούν να εξασκηθούν στην κομμωτική.
Καμία διάθεση να μονολογήσω, είτε την σημερινή κυβέρνηση συνολικώς, είτε την τωρινή υπουργό Παιδείας, ειδικώς, ότι τα κάνουν όλα καλά και άγια στον χώρο της εκπαίδευσης. Η …παράδοση των πειραματισμών και του ράβε-ξήλωνε συνεχίζεται και σήμερα. Και θα συνεχίζεται στο διηνεκές όσο δεν αντιλαμβάνεται, το σύνολο του πολιτικού κόσμου, ότι το σήμερα και το αύριο της εκπαίδευσης συνιστά ένα ύψιστο εθνικό θέμα. Τόσον ώστε να επιβάλει την ανάγκη της όσο γίνεται ευρύτερης συνεννόησης και συναίνεσης.
Αιτίες για διαμαρτυρίες υπάρχουν άφθονες. Αλλά αυτό το φαινόμενο των άγονων παραλυτικών καταλήψεων στα σχολεία, δεν θα είχε αυτή την έκταση, αν κάποιοι πολιτικοί φορείς δεν φέρονταν σαν Ρομά γονείς-αφεντικά, που βάζουν μπροστά τα παιδάκια, για να εισπράξουν πολιτικά κέρδη.
