Σαν τους ήρωες του παιδικού μυθιστορήματος της Έντιθ Νέσμπιτ «Τα παιδιά που έβλεπαν τα τρένα να περνούν» μοιάζουμε. Παρατηρητές των εξελίξεων που τρέχουν και μας αφήνουν πίσω. Κι αντί να σκεφτόμαστε πώς αυτό θα αλλάξει, σε κάθε αρνητική εξέλιξη το μόνο που κάνουμε είναι να προσπαθούμε να δικαιολογηθούμε. Κι όλα αυτά στην πιο καθοριστική στιγμή των τελευταίων ετών.
Ένα σχεδόν χρόνο μετά το «πέταγμα» της Egnatia Aviation από την Κοζάνη, η εταιρεία προχωρά θριαμβευτικά, την ώρα που το αεροδρόμιο μας πολύ σύντομα δεν θα έχει πτήσεις.
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, θα μου πείτε, αφού η πορεία αυτή έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια.
Σωστά, το θέμα είναι εμείς τι κάναμε, όταν τα σημάδια έκαναν την εμφάνισή τους. Ποιες πόρτες χτυπήσαμε, ποιες ιδέες ρίξαμε, ποιες επαφές κάναμε και εν τέλει ποιες πιέσεις ασκήσαμε.
Και για να μην μιλάμε αόριστα, αναφερόμαστε σε όλους τους αυτοδιοικητικούς και βουλευτές (κάποιοι εξ αυτών υφυπουργοί με το σχετικό χαρτοφυλάκιο) που δια της αδράνειάς τους, κάνουν πολύ ευκολότερο για όλους εμάς να πιστέψουμε ότι τόσο μόνο αξίζουμε.
Αν θέλουν να συνεχίσουν να στρουθοκαμηλίζουν και να προτάσσουν φαιδρές και προσβλητικές για τους Κοζανίτες δικαιολογίες (όπως ότι η εταιρεία έφυγε γιατί οι μαθητές της ήθελαν θάλασσα κι εμείς δεν έχουμε!), μπορούν να το κάνουν.
Οι πολίτες, όμως, δεν επιτρέπεται να συνεχίσουμε να πειθόμαστε από ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα άλλο στο μυαλό τους, παρά πώς θα εξασφαλίσουν τη βολή τους. Α, και την επόμενη εκλογή τους!
