πόσα καλοκαίρια και χειμώνες μετράει αυτή η πόλη στα καφέ, στα μπαρ και τα clubs,
πόσες βραδιές, πόσες ώρες;
πόσες στιγμές;
άλλοτε αδιάφορες, άλλοτε ιδιαίτερες και
άλλοτε μοναδικές …
κατά μόνας, με το ταίρι μας, με τις παρέες μας, με τους άλλους θαμώνες,
με τους αγνώστους …
συζήτηση, διασκέδαση, φλερτ, χορός, τραγούδι, συγκίνηση, στεναχώριες, απογοήτευση,
αλλά και πολύ συχνά ένα απλό σκότωμα του χρόνου & της ρουτίνας …
ποτά, σφηνάκια, cocktails, μπύρες (ατελείωτες μπύρες), ρετσίνες, τσίπουρα, κρασιά και άλλα σχετικά
που συνήθως ευφραίνουν την καρδία,
κι άλλες φορές ευφραίνουν μόνο τα αφεντικά των μαγαζιών …
ποιος μας καταλάβαινε και ποιος μας καταλαβαίνει,
γιατί ‘βγαίνουμε άραγε έξω’,
έτσι ώστε να μας συμπεριφερθεί ανάλογα;
ποιος έχει το χάρισμα ή το ταλέντο,
να σιγοντάρει τη χαρά μας, να σεβαστεί τη λύπη μας,
να περάσει διακριτικά μέσα από τη ρουτίνα μας;
_____________________________________________________________________________________
Η Άλλη Όψη:
(μόνο) τα παλιά γκαρσόνια ξέρουν,
ποιος αντέχει το γυαλί … (*)
αφιερωμένο σε όλους σας λοιπόν, τα παλιά γκαρσόνια,
από το Ελ Γκρέκο, την Tiffany’s, το Αν έως την Αποκάλυψη & το Ωμέγα, με εκατοντάδες άλλες ενδιάμεσες διαδρομές …
(η φωτογραφία από το 1977, όπως δημοσιεύτηκε στην ομάδα https://www.facebook.com/groups/314575038656203/ )
(*) στίχος του Θοδωρή Γκόνη, σε μελωδία του Ορφέα Περίδη …
