Τα παιδιά είναι παιδιά. Γνωρίζουν μόνο από κανόνες παιχνιδιού. Δεν ξέρουν από νόμους και συμπεριφορές πολιτικής ορθότητας και είναι έτοιμα να “σου την πουν κατάμουτρα”.
Για τα παιδιά τα πάντα είναι ένα παιχνίδι. Για τους γονείς τους, τα πάντα είναι μια διαρκής πρόκληση στο διαγωνισμό προετοιμασίας του υπεύθυνου πολίτη του μέλλοντος.
Ας σταθούμε λίγο στα καθημερινά. Στα παιδιά εκείνα που παίζουν στην πλατεία και αντιμετωπίζουν ως παιχνίδι τα λάστιχα που έχουν τοποθετηθεί για να ποτίζουν τις φυτεύσεις. Γι’ αυτό και τα ξεχαρβαλώνουν. Ή στα παιδιά εκείνα για τα οποία τα χαλικάκια στη βάση των δέντρων της πλατείας είναι ιδιαιτέρως προκλητικά για να τα αφήσουν ήσυχα.
Την ίδια ώρα οι γονείς τους παραδίπλα, ξεθεωμένοι απο το διαρκές κυνηγητό, έχουν παραδώσει πνεύμα. Παιδιά είναι, εξάλλου, κάπως πρέπει να εκτονωθούν. Στο κάτω-κάτω ας πρόσεχε κι αυτός ο μελετητής τι υλικά χρησιμοποιούσε, όταν σκεφτόταν το δημόσιο χώρο του μέλλοντος.
Και κάπως έτσι ξεκινάει ο προβληματισμός για όλα εκείνα τα οποία μας αφορούν. Πόσο πρέπει να περιορίσεις το παιχνίδι του παιδιού, βάζοντας κανόνες; Ποιο ρόλο έχουν οι κανόνες σε μια κοινωνία που ο καθένας κάνει ότι θέλει και κανείς δεν εφαρμόζει τα συμφωνηθέντα. Απο κάπου πρέπει να αρχίσουμε, όμως.
Iωάννα Κωσταρέλλα
