Στη χώρα που ζούμε, αντιμετωπίζουμε τα σχολεία κατά κύριο λόγο ως «ντουβάρια». Τοίχους, κεραμίδια ή και τεχνολογίες της πληροφορίας και επικοινωνίας, κοινώς υπολογιστές, λογισμικό κλπ. Αυτά αποτελούν τα κύρια μετρήσιμα χαρακτηριστικά της ποιότητας στους εκπαιδευτικούς δείκτες. Γι’ αυτό και ακούμε συχνά τους διοικούντες να λένε «δώσαμε τόσα χρήματα για το τάδε ή το δείνα σχολείο». Και πράγματι στον τομέα των υποδομών έχουν γίνει πολλά πράγματα που δεν συγκρίνονται με τα όσα υπάρχουν σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όμως στους ποιοτικούς δείκτες,τα πράγματα δυσκολεύουν.
Στη Φινλανδία πάλι τα παιδιά δεν κάνουν πραγματικά μάθημα μέχρι τα επτά τους χρόνια. Μαθαίνουν μέσα από το παιχνίδι, το τραγούδι και τη συζήτηση. Οι σχολικές ώρες είναι λίγες, όπως και η εργασία για το σπίτι. Το περιβάλλον στην τάξη είναι ζεστό, ασφαλές, υποστηρικτικό προς τον μαθητή και γεμάτο σεβασμό. Κανείς δεν τους ζητά να κάνουν κάτι διαφορετικό απο αυτό που είναι.
Οι δάσκαλοί τους έχουν μεγαλύτερο κύρος ακόμα και απο τους γιατρούς, αφού όλοι αντιλαμβάνονται ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι το θεμέλιο για κάθε κοινωνία που θέλει να πάει μπροστά.
Αν κάτι μας διδάσκει το παράδειγμα της Φινλανδίας είναι ότι χρειαζόμαστε μεγαλύτερη προσπάθεια στο εσωτερικό της αίθουσας και λιγότερη στις υποδομές της. Είναι οι ψυχές που χρειάζονται στήριξη και όχι τα ντουβάρια.
Ιωάννα
[email protected]
