Στα Τέμπη συγκρούστηκε σαν από πεπρωμένο, η Ελλάδα με τον κακό, χείριστο εαυτό της. Οι Έλληνες με τη διαχρονική, βαριά άρρωστη σχέση μας με το κράτος και όσους το εκπροσωπούν κάθε φορά.
Η μέγιστη παθογένεια! Σχιζοφρενής, αυτοκαταστροφική σχέση! Από τη μία το ‘γλείφουμε’ για να μας βολέψει σε μία δουλίτσα ή να μας τακτοποιήσει την υποθεσούλα μας, και από την άλλη είμαστε έτοιμοι να το κατασπαράξουμε και να το στείλουμε στην πυρά όταν δεν κάνει τη δουλειά του, όταν αποδεδειγμένα δεν είναι αποτελεσματικό.
Μα πως να είναι; Όταν κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, ώστε να στελεχωθεί με κύριο προσόν το ‘μέσο’. Όταν κάνουμε ό,τι μπορούμε, ώστε να μην υπάρχει αξιολόγηση σε εκείνους που το στελεχώνουν, γιατί θα φανεί η γύμνια και η ανεπάρκειά τους. Όταν από τη μία ‘γλείφουμε’ τον εκάστοτε πολιτικό ή πολιτευτή να βολέψει εμάς, το παιδί μας, το ανίψι μας κ.ο.κ., αντί να ασχοληθούμε με ποια ή ποιον έχουμε να κάνουμε και αν πραγματικά αξίζει να ασχοληθεί με τα κοινά ή τι μπορεί να προσφέρει στο σύνολο. Όταν, ενώ καταφέραμε να αποτινάξουμε τη μοναρχία, την αντικαταστήσαμε με ένα ιδιότυπο ολιγοπωλιακό νεποτισμό που συνοδεύει τη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου, ταυτίζοντας αυθαίρετα και καταστροφικά την αξιοσύνη με ‘βαρύγδουπα’ πολιτικά επώνυμα.
Κάπως έτσι βρέθηκε ο μοιραίος σταθμάρχης στη θέση που δεν έπρεπε. Κάπως έτσι βρίσκονται και άλλοι σε θέσεις που δεν έπρεπε ή δεν θα πρέπει να βρίσκονται. Κάπως έτσι αποκτούν πολιτικά αξιώματα άνθρωποι που δεν κρίνονται βάσει των ικανοτήτων τους, αλλά από τους πόσους μπορούν να βολέψουν, από ποιο πολιτικό τζάκι κατάγονται και ποιο επώνυμο φέρουν.
Οι κινητοποιήσεις της 28ης Φεβρουαρίου 2025 είναι απολύτως δικαιολογημένες. Όπως και το αίτημα για κάθαρση και δικαιοσύνη. Όπως και το να βρισκόμαστε όλοι εκεί, ως ένδειξη ελάχιστης ενσυναίσθησης. Κατανόησης του υπέρτατου πόνου. Εκείνου των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους. Γιατί τέτοιος χαμός φέρει το σπάσιμο της αλυσίδας της ζωής. Δεν αποτελεί τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Είναι ασφυκτικά αφύσικος, και για όσους δεν το κατάλαβαν είναι τόσο δυνατός και ικανός που μπορεί ακόμα και βουνά να μετακινήσει.
Να κινητοποιηθούμε, ναι! Να διαμαρτυρηθούμε, ναι! Να διατρανώσουμε το θυμό μας για το έλλειμμα ουσιαστικών απαντήσεων δύο χρόνια τώρα, ναι! Αλλά να θυμηθούμε, να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι αν θέλουμε να αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα προς το καλύτερο, πρέπει να αλλάξουμε όλες και όλοι. Να αλλάξουμε τρόπο σκέψης. Να απεκδυθούμε κατεστημένες νοοτροπίες. Να επιλέγουμε ανθρώπους με βάση την ικανότητα και την αλήθεια τους και όχι με βάση το προσωπικό μας συμφέρον και το ρουσφέτι. Να μαχόμαστε τη νοοτροπία του υποτελή ραγιά. Γιατί αν επικρατεί το καλό και το δίκαιο, δε θα αναζητούμε τη δικαιοσύνη απεγνωσμένα όπως κάνουμε σήμερα. Θα είναι δίπλα μας. Θα πορεύεται μαζί μας!
Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξει κάτι, η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από εμάς. Να σπάσουμε τις αλυσίδες της παθογένειας, να απαιτήσουμε αξιοκρατία και αλήθεια. Μόνο τότε η δικαιοσύνη δεν θα είναι ένα μακρινό αίτημα, αλλά μια αυτονόητη πραγματικότητα.
*Ο Ηλίας Ηλιάδης είναι πολιτικός επιστήμονας και αναλυτής
