Από την αντίδραση που παίρνω, κυρίως από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης –κακά τα ψέματα-, καταλαβαίνω ότι αυτό που χρειάζεσαι, αυτό που χρειάζεστε, αυτό που όλοι χρειαζόμαστε είναι το συναίσθημα. Η συγκίνηση.
Τα κείμενα πολιτικής παίρνουν από κανένα ψευτο-like και διαβάζονται από μερικές δεκάδες φανατικών αναγνωστών. Βλέπετε η πολιτική και η θεωρία σπανίως συνέπαιρναν και ειδικά στις μέρες έχουν χάσει εντελώς ακόμα κι εκείνο το μερίδιο που τους αναλογούσε στους λεγόμενους ψαγμένους ή διανοούμενους. Κοινώς είναι το αντίθετο του βιάγκρα.
Από την άλλη, τα κείμενα αρνητικής κριτικής δημιουργούν αυτή την ανάγκη να βρίσεις κι εσύ, να εκτονωθείς και να πάρεις το μέρος αυτών ή των άλλων. Δεν έχει σημασία ποιων. Οπότε κάτι κάνουμε.
Εκεί, όμως, που «τσιμπάμε» οι περισσότεροι, είναι ξέρετε σε ποια. Εκείνα τα αγαπησιάρικα κατά πολλούς, γλυκανάλατα για άλλους τόσους. Στα κείμενα συμπόνιας και συμπάθειας. Στα κείμενα αγαθοεργιών και τόνωσης του ηθικού. Στις δακρύβρεχτες επιστολές καταπιεσμένων υπαλλήλων και απατημένων συζύγων.
Η ανάγκη για συναίσθημα, για ταύτιση και η αναζήτηση αφορμής να μουσκέψουμε κανένα χαρτομάντηλο υπερτερεί σταθερά της ανάγκης να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει. Εξ’ ου και η υπεροχή των ψεύτικων ειδήσεων.
Γι’ αυτό και αποφάσισα ότι θέλω να σε συγκινήσω, μπας και μου δώσεις κανένα like παρηγοριάς.
Ιωάννα
