Συνηθίσαμε στο ρόλο της κερκίδας. Εκεί από ψηλά, ανακατεμένοι μέσα στο πλήθος, με πανοραμική άποψη του γηπέδου και των παικτών. Να επισημαίνουμε τα λάθη και να κατηγορούμε τους παίχτες.
Υπάρχει μια ασφάλεια στην κερκίδα, γιατί γίνεσαι ένα με τον όχλο και η φωνή σου δεν ξεχωρίζει. Ακολουθεί μόνο το σύνθημα, δυνατά και συντεταγμένα.
Η κερκίδα είναι παντού και βρίζει προπονητή και παίκτες. Έχει πάντα την αίσθηση «ότι θα το ‘κανε καλύτερα» ακόμα κι αν η πρόκληση είναι «κάνε για 10 λεπτά την άσκηση σανίδα». Όσοι την έχουν δει μόνο, θα το θεωρήσουν εύκολο. Όσοι την έχουν κάνει, ξέρουν πολύ καλά ότι μετά το πρώτο λεπτό (αν το φτάσεις), τρέμεις σαν κομπρεσέρ.
Απέξω όλα μοιάζουν εύκολα ή τουλάχιστον πολύ πιο εύκολα απ’ όσο είναι. Όταν έρθεις σε επαφή με το πραγματικό εγχείρημα, αντιλαμβάνεσαι τη δυσκολία του.
Την κριτική, όμως, επιτρέπεται να την κάνει μόνο αυτός που έχει εμπλακεί, που έχει προσπαθήσει, που έχει ζήσει στο πετσί του τη γλύκα του πράγματος. Διαφορετικά η κριτική δεν έχει βάση, αφού «έξω από το χορό»m πολλά τραγούδια λέμε.
Γι’ αυτό και σε κάθε εγχείρημα και ιδιαίτερα σε αυτά που αφορούν στη ζωή και στην καθημερινότητα όλων μας, έχει σημασία να παίρνουμε μέρος στη φάση της διαβούλευσης, δίνοντάς της νόημα και περιεχόμενο, μέσα από προτάσεις και σκέψεις. Έτσι αποκτά βαρύτητα και η κριτική μας.
