Θυμάστε τότε που μικρά παιδάκια, όταν μας ενοχλούσε κάτι που μας έλεγε ο φίλος ή η φίλη μας, αντιγυρίζαμε ένα μεγαλοπρεπέστατο “ναι αλλά εσύ είσαι χοντρός, κοντός άσχημος κλπ.”.
Αυτό ήταν το επίπεδο της ωριμότητάς μας. Η άμυνά μας απέναντι σε μια κριτική ή μια κακή συμπεριφορά. Από τότε μεγαλώσαμε κι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε πρώτον ότι δε λέμε ότι μας κατέβει στο κεφάλι και δεύτερον ότι απαντάμε στις επιθέσεις ή στις κριτικές που δεχόμαστε επί της ουσίας.
Η ομορφιά, το ύψος, οι γκριμάτσες, τα τικ, η προφορά μπορεί να μας ενοχλούν, να μας εκνευρίζουν, να μας χαλάνε την αισθητική, αλλά επ’ ουδενί δεν είναι στοιχεία κριτικής και δη δημόσιας. Πόσο μάλλον όταν αυτή εκφέρεται απο ανθρώπους που έχουν μεγάλο ταλέντο και ασκούν επιρροή στο πλήθος
Πέσαμε στα χαμηλά και στα εύκολα. Αυτά που βγάζουν το εύκολο γέλιο, αλλά δεν προσθέτουν κάτι στο διάλογο, που έτσι κι αλλιώς στερείται βάθους. Τα copy paste αστειάκια φοριούνται πολύ και η ανωνυμία απελευθερώνει ασχήμια και όχι συνειδήσεις.
Και το δυσάρεστο είναι όταν καταλήγουν εκεί εκείνοι που έχουν το ταλέντο και τη δυνατότητα να κάνουν πολλά περισσότερο και πολύ καλύτερα. Από αυτούς μας πειράζει, γιατί απο τους άλλους δεν περιμέναμε διαφορετικά πράγματα. Τόσο μπορούν, τόσο κάνουν.
Ιωάννα
[email protected]
