Σύμφωνα με μαρτυρίες παλαιοτέρων, οι κάτοικοι του χωριού Τζέρνιστα στην αναζήτηση νέου τόπου για μόνιμη εγκατάσταση, βρήκαν μέσα σε μια σπηλιά στα Πιερία μια μικρή εικόνα της Αγίας Παρασκευής. Αυτό το θεώρησαν καλό σημάδι για να μείνουν εκεί μόνιμα υπό την προστασία της Αγίας. Έτσι το 1812 άρχισαν οι εργασίες ανέγερσης του ναού της Αγίας Παρασκευής, η οποία έγινε και η Πολιούχος του νέου χωριού.
Η Αγία θεωρούνταν Θαυματουργή για τους κατοίκους και σ’ Αυτή προσέτρεχαν στις δύσκολες στιγμές τους. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά που μιλούν για τη θεραπεία ανίατων για την εποχή ασθενειών και πολλών άλλων περιπτώσεων που άνθρωποι βοηθήθηκαν σε δύσκολες στιγμές επικαλούμενοι την Αγία.
Πολλοί πιστοί που κοιμήθηκαν στο ναό είδαν σε όραμα την Αγ. Παρασκευή να τους δίνει οδηγίες και συμβουλές.
Aλλοι επίσης είδαν την Αγία να βγαίνει από την αριστερή είσοδο του Αγίου Βήματος με τ’για των Αγίων και κάνοντας κύκλο να μπαίνει πάλι στο Ιερό Βήμα δια της Ωραίας Πύλης. Στα χρόνια της Κατοχής οι Γερμανοί προσπάθησαν να κάψουν το ναό, αλλά η Αγία φύλαξε το σπίτι της και οι εχθροί της, αφού είδαν ότι η εκκλησία δεν παραδινόταν στις φλόγες, φοβήθηκαν και σταμάτησαν τη βέβηλη αυτή πράξη τους.
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ότι στο Μοσχοχώρι υπήρχε και η εκκλησία του Αγ. Αθανασίου τον οποίο οι κάτοικοι τιμούσαν εξίσου με την Αγ. Παρασκευή.
Σήμερα σώζεται μόνο το καμπαναριό του Αγίου Αθανασίου, καθ’ ότι η εκκλησία καταστράφηκε την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Κατά την παράδοση κάθε χρόνο την ημέρα της γιορτής της Πολιούχου, 26 Ιουλίου, κατέβαινε από τη δασώδη περιοχή των Πιερίων ένα ελάφι.
Αυτό αφού έκανε τρεις φορές το γύρο του Ναού, σταματούσε στην είσοδο ξεκουραζόταν και στη συνέχεια έκλινε το κεφάλι του και παραδινόταν στους επίτροπους της εκκλησίας, οι οποίοι το έσφαζαν κατ μοίραζαν το κρέας του στους κατοίκους.
Κάποια χρονιά το ελάφι καθυστέρησε να έρθει και οι επίτροποι, λόγω του προχωρημένου της ώρας, το έσφαξαν χωρίς να το αφήσουν να ξεκουραστεί. Από τότε το ελάφι δεν ξαναφάνηκε.Τα επόμενα χρόνια αφού είδαν ότι το ελάφι δεν ερχόταν, θεώρησαν καλό να σφάζουν ένα μόσχο.
Το έθιμο της σφαγής του μόσχου εξακολουθεί να τηρείται μέχρι και σήμερα.
Το 1956 οι επίτροποι αποφάσισαν πάλι να καταργήσουν το έθιμο, επειδή όμως φοβήθηκαν να αναλάβουν μια τέτοια ευθύνη προσέφυγαν στη Μητρόπολη για να ζητήσουν και τη γνώμη του τότε Μητροπολίτη Κοζάνης. Εκεί με την κοινή γνώμη και του Μητροπολίτη Σιάτιστας, αποφασίστηκε να μην καταργηθεί το έθιμο και έτσι συνεχίζει να τελείται μέχρι και σήμερα.
Αφού πάρθηκε η τελεσίδικη απόφαση μεταφοράς του Μοσχοχωρίου, οι κάτοικοι θέλησαν, παράλληλα με τα δικά τους σπίτια, να κτίσουν κι ένα σπίτι για την Αγία τους, για να την αισθάνονται πάλι κοντά τους και να βιώνουν και πάλι υπό την προστασία της.
Έτσι ξεκίνησαν οι διαδικασίες ανέγερσης του νέου Ναού, στο Πλατανόρρευμα, ο οποίος ολοκληρώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950.
Μερικά χρόνια αργότερα, εφόσον πλέον η μετακόμιση των κατοίκων τελείωσε οριστικά, αποφασίστηκε ότι στο εξής η Ιερά πανηγύρι θα τελούνταν στο Πλατανόρρευμα, όπου μεταφέρθηκαν από το Μοσχοχώρι όλα τα εκκλησιαστικά είδη, Ιερά βιβλία , ακόμη και η καμπάνα.
Οι χριστιανοί όμως προσκυνητές της περιφέρειας και διάφοροι πάσχοντες ασθενειών που είχαν ανάγκη τη βοήθεια της Αγίας Παρασκευής, παρότι ειδοποιήθηκαν για το παραπάνω γεγονός, αντί να προσέλθουν να εκκλησιαστούν στο Πλατανόρρευμα, την Παραμονή της εορτής ανέβηκαν στην εκκλησία του Μοσχοχωρίου.
πηγη : live-avles.gr
