“Σπάνια στις μέρες μας το ήθος και το ύφος ευοδώνονται μαζί, αν και συχνά εμφανίζονται ως αυτονόητη εξίσωση. Συνήθως συμμαχούν σε μιαν επιχείρηση αμοιβαίας προκάλυψης: το αμφίβολο ήθος επικαλείται ως εγγύηση το ομόλογο ύφος και αντιστρόφως. Οι λίγες εξαιρέσεις απωθούνται, κατά κανόνα με τη μέθοδο της μερικής ή ολικής αποσιώπησης” έγραφε το 2012 στο “Βήμα” ο Δημήτρης Μαρωνίτης.
Θα λέγαμε ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πολύ ύφος, τουπέ και μια αφ’ υψηλού αντιμετώπιση των πραγμάτων από πολλούς -που δεν θα έπρεπε- , ενώ το ήθος υπολείπεται.
Κι όμως, αυτό είναι που δίνει την αξιοπιστία του πομπού και κάνει και αποτελεσματικότερο το μήνυμά του. Ήθος, λόγος, πάθος, λέει στη Ρητορική ο Αριστοτέλης. Αυτές είναι οι αξίες της πειθούς. Το ήθος αναφέρεται στον χαρακτήρα του ομιλητή, στην ειλικρίνεια και στην αξιοπιστία του, στο παράδειγμα που αυτός πρεσβεύει.
Όσο για το ύφος… τιμητή δεν φαίνεται να προσφέρει σε κανέναν ιδιαίτερες υπηρεσίες, αν δεν συνοδεύεται από το το ανάλογο ήθος.
Αυτά σκέφτομαι παρακολουθώντας δημόσιες τοποθετήσεις.
