Το καλό θέατρο έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Είναι ένα εργαλείο προσωπικής ανάπτυξης. Και συνήθως είναι παραμελημένο.
Θεωρείται πολυτέλεια και ως πολυτέλεια απευθύνεται σε λίγους. Όχι απαραίτητα σε εκείνους που “τα έχουν”, αλλά σε εκείνους που καταλαβαίνουν το πόσο αναγκαίο είναι. Αδικείται συχνά, καθώς θεωρείται υψηλή κουλτούρα.
Μια καλή παράσταση, όμως, ισοδυναμεί με πολλές ώρες στο σχολείο και αρκετά ταξίδια στο παρόν και στο χρόνο. Κι αυτή είναι η ουσιαστικότερη συνεισφορά του.
Γι’ αυτό και στο θέατρο πρέπει να είμαστε πολύ αυστηροί με τις επιλογές μας. Οι φτηνιάρικες παραστάσεις και οι αρπαχτές είναι πολύ περισσότερες από τις παραστάσεις που δίνουν ερεθίσματα και προχωρούν -ειδικά τα παιδιά- ένα βήμα παρακάτω, μακριά από τις συνηθισμένες εύκολες επιλογές.
Το θέατρο το μαθαίνεις πρώτα και ύστερα το αγαπάς. Όταν, όμως, το αγαπήσεις σε αποζημιώνει και σε γεμίζει γνώση, ευχαρίστηση και χαρά. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πληρώνεται.
Το θέατρο το μαθαίνεις πρώτα και ύστερα το αγαπάς. Όταν, όμως, το αγαπήσεις σε αποζημιώνει και σε γεμίζει γνώση, ευχαρίστηση και χαρά. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πληρώνεται.
Επειδή, λοιπόν, το καλοκαίρι είναι συνυφασμένο με τις βραδιές θεάτρου, ας τιμήσουμε τις παραστάσεις που αξίζουν.