Έτσι εκτίθενται τα γυναικεία σώματα στην τηλεόραση. Ως κρέατα στη βιτρίνα. Άλλο πιο μαλακό, άλλο πιο σκληρό, άλλο πιο κόκκινο, άλλο πιο λευκό. Ότι προτιμάτε δηλαδή.
Ποτέ δεν ήμουν υπέρ των υπερβολών της πολιτικής ορθότητας ή της με το ζύγι αντιμετώπισης των φύλων. Αλλά εδώ δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται περί της αντικειμενοποίησης των γυναικών που οικειοθελώς προσέρχονται στο κρεβάτι του Προκρούστη.
Τις κοιτάζουν στα δόντια, στα χέρια, στο στήθος κι εκείνες χαμογελούν χαριτωμένα σαν να μην τρέχει τίποτα. Προφανώς κάπως έτσι γίνεται η διαδικασία του casting ούτως ή άλλως, απλά σε αυτή την περίπτωση η διαδικασία γίνεται δημόσια.
Κι έτσι όμορφα, νεαρά και φρέσκα κορίτσια μπαίνουν αυτοβούλως στη διαδικασία να κριθούν, να επικριθούν, να γελοιοποιηθούν μπροστά στα αδηφάγα μάτια του κοινού που από τον καναπέ μπορεί να πει ποια είναι όμορφη, ποια έχει κάνει πλαστική και ποια έχει βάλει υαλουρονικό.
Και κάπως έτσι τα πρότυπα και τα στερεότυπα συνεχίζουν να θέλουν τη γυναίκα μπάρμπι κι εκείνη από την πλευρά της να θέλει να μπει σε αυτό το ρόλο, έστω κι αν δεν της πάει.
Οι λίγες εμφανίσεις για το «ξεκάρφωμα» διαφορετικών γυναικών προφανώς δεν αρκούν για να δείξουν ότι κάτι άλλαξε. Ίσα-ίσα που αποτελούν τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
