Η σωστή κάλυψη των δυστυχημάτων, όπως το χθεσινό, απο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν πάντοτε ένα ζητούμενο.
Δεν ήταν πριν πολλά χρόνια που τα πρωτοσέλιδα γέμιζαν με εικόνες φρίκης, δίνοντας μια ζοφερή απεικόνιση της πραγματικότητας. Σταδιακά, τουλάχιστον στον έντυπο τύπο, η προσέγγιση αυτή εγκαταλείφθηκε, αφήνοντας την τηλεόραση και στη συνέχεια τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να κάνουν τη «βρώμικη» δουλειά.
Είναι, επίσης, βάσιμη υπόθεση ότι σε κανέναν ρεπόρτερ δεν αρέσει να ξεροσταλιάζει στα κουτσόβραχα και να περιπλανιέται στα κορφοβούνια για να δει το μακάβριο θέαμα.
Όλοι αντιλαμβάνονται ότι αυτά τα θέματα δεν έχουν «πρωτιές» και «αποκλειστικότητες». Η κάλυψη του γεγονότος μέχρι ενός σημείου, με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια είναι αρκετή για τους αναγνώστες-θεατές. Οι περισσότερες λεπτομέρειες δεν βοηθούν και ανήκουν στο καθηκοντολόγιο του ερευνητή αεροπορικών δυστυχημάτων.
Η δουλειά του συντάκτη, λοιπόν, σταματά στο μακάβριο σημείο που ξεκινά η δουλειά των σωστικών συνεργείων. Γιατί υπάρχουν πάντα οι οικογένειες, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι αγαπημένοι των ανθρώπων αυτών που θέλουν να κρατήσουν στο μυαλό τους άλλες στιγμές, απο αυτές που οι άνθρωποι των μέσων, στη στιγμή της μεγάλης έντασης, αποφασίζουν να βγάλουν. Το αλάνθαστο ερώτημα εκεί είναι πάντα ένα «Τι δεν θα ήθελα να δω εγώ για τους αγαπημένους μου;», Ε, αυτό και δεν θα βγάλω.
Ιωάννα
