Η μεταλιγνιτική εποχή, άλλοτε ως απειλή και άλλοτε ως εφιάλτης απο το κοντινό μέλλον, βρίσκεται μπροστά μας. Σε πολύ πιο σύντομο χρόνο απ’ όσο κάποτε προβλέπαμε. Οι ραγδαίες εξελίξεις στη ΔΕΗ μαρτυρούν ότι ο χρόνος του σχεδιασμού έχει τελειώσει και πρέπει να περάσουμε στην πράξη.
Κι εμείς που είμαστε; Πόσο κοντά βρισκόμαστε σε συγκεκριμένα επιχειρησιακά σχέδια που περιλαμβάνουν υλοποιήσιμα projects και όχι αμπελοφιλοσοφίες από αυτές που κάποτε περνούσαμε τον καιρό μας;
Οι βουλευτές μας στις τοποθετήσεις τους στη σχετική μόνιμη επιτροπή της Βουλής δεν απέφυγαν τις γενικολογίες. Βασικά είπαν αυτό που όλοι γνωρίζουμε, ότι το μέλλον άνευ ΔΕΗ θα είναι δύσκολο.
Οk το ξέρουμε. Το θέμα είναι τι κάναμε γι’ αυτό και γιατί οι βασικές πηγές χρηματοδοτήσεων έως τώρα πήγαν κατά κύριο λόγο στην κατασκευή δημοσίων κτιρίων (βλ. Πανεπιστημιούπολη και Βιβλιοθήκη) και σε πολύ μικρότερο βαθμό σε δράσεις που μπορούν να φέρουν ανάπτυξη και να δώσουν δουλειές.
Το αν θα το “στρίψουμε” σε εργοστάσια για ανταλλακτικά για ανανεώσιμες, μπαταρίες ή φάρμακα είναι μια συζήτηση σοβαρή που θα έπρεπε να είχε ήδη ολοκληρωθεί. Το πως θα ονομάζεται το χρηματοδοτικό εργαλείο και ποιοι θα είναι αυτοί που θα το διαχειριστούν είναι, επίσης, κάτι που θα έπρεπε μέχρι τώρα να έχει προχωρήσει αρκετά.
Ευθύνες υπάρχουν πολλές στην τοπική διοίκηση, γιατί -με εξαιρέσεις- αντιμετώπισε το θέμα στρουθοκαμηλίζοντας, αλλά και στην κεντρική διοίκηση που δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά.
