Μετά από τόσα χρόνια που είχα να τον δω, μόνο η φωνή του μου θύμισε κάτι. Και πάλι δεν ήμουν καθόλου σίγουρη. Στο κάτω-κάτω τον είχα αφήσει πολλά υποσχόμενο απόφοιτο του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ (που στις μεγάλες δόξες του, επί Μαρωνίτη και λίγο μετά, συγκέντρωνε την αφρόκρεμα των τριτοδεσμιτών), με εισιτήριο κλεισμένο για μεταπτυχιακό. Τι δουλειά είχε να κάνει τον οδηγό;
Όταν γύρισε για να μου δώσει τη βαλίτσα βεβαιώθηκα. Ήταν όντως αυτός. Ο Γεράσιμος, ο συμφοιτητής μου που στο δυστύχημα με το Γιάκοβλεφ στα Πιέρια Όρη διακρίθηκε δίπλα στο πλευρό έμπειρων τότε δημοσιογράφων.
Μόλις με αναγνώρισε κι εκείνος, έσπευσε απολογητικά να μου πει «τα ξέρεις τα δικά μας, γι’ αυτό το γύρισα στο σωφεριλίκι». Αμήχανη κι εγώ του απάντησα ένα «το μεροκάματο να βγαίνει».
Στην κουβέντα πάνω, μου είπε πως ο τελευταίος του εργοδότης, οι «Τεχνικές Εκδόσεις» (4 τροχοί, Πτήση και Διάστημα) όταν ανέστειλαν τη λειτουργία τους, μετά από 43 συναπτά χρόνια παρουσίας, τον άφησαν στο δρόμο μαζί με άλλους πολλούς.
Shit happens που λένε και οι ξένοι, θα μου πείτε. Ο πρώτος είναι μήπως ή ο τελευταίος; Τι αλλάζει σε σχέση με τους τόσους άλλους που έχασαν τη δουλειά τους;
Μπορεί πολλά, μπορεί και τίποτα. Είναι, όμως, απογοητευτικό να διαπιστώνει κάποιος πως η άλλοτε αφρόκρεμα των μυαλών που διέθετε αυτή η χώρα, σπαταλιέται έτσι.
Iωάννα
