«Ωστόσο πρέπει να σας το πω: αυτό που κάνουμε δεν έχει καμία σχέση με τον ηρωισμό. Έχει σχέση με την τιμιότητα. Πρόκειται για μια ιδέα που ίσως να προκαλεί γέλια, μα ο μοναδικός τρόπος να παλέψουμε ενάντια στην πανούκλα είναι η τιμιότητα.
-Και τι είναι η τιμιότητα; ρώτησε ο Ραμπέρ με ύφος ξάφνου σοβαρό.
-Δεν ξέρω τι είναι, γενικά, όμως, για ό,τι με αφορά, ξέρω ότι σημαίνει ν’ ασκώ σωστά το επάγγελμά μου.» (Αλμπέρ Καμύ, «Η πανούκλα», Αθήνα: Καστανιώτης).
Ο ήρωας του Καμύ, γιατρός Ριέ, θέτει με τον πιο ευθύ τρόπο το πως αντιλαμβάνεται την πάλη με τον κοινό εχθρό, έχοντας κατανοήσει «θαυμάσια πόσο λυπηρό είναι να μην μπορεί να αναφέρει κάτι πραγματικά θεαματικό, όπως για παράδειγμα, κάποιον θαρραλέο ήρωα ή κάποια λαμπρή πράξη». Ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα το λιγότερο θεαματικό από μια μάστιγα και ακριβώς λόγω της διάρκειάς τους, οι μεγάλες συμφορές καταντούν μονότονες.
Όπως έχουμε ξαναγράψει, στη φάση που διανύουμε, το μέτρο του ηρωισμού καθορίζεται από αυτό του καθήκοντος. Επομένως ήρωας είναι ο εκτελών υποδειγματικά το καθήκον του. Όσο ασήμαντο κι αν φαντάζει σε αυτόν, μπορεί να αποδειχθεί κρισιμότατο και κυριολεκτικά σωτήριο για τους άλλους.
