Από τις σχολικές γιορτές αυτή για το Πολυτεχνείο ήταν πάντα η πιο συγκινητική και η πιο ιδιαίτερη. Θέλεις γιατί ήταν ο αγώνας των φοιτητών, θέλεις γιατί είχε σύνθημα που δε σήκωνε παρερμηνείες, θέλεις γιατί συνδέθηκε με μερικούς από τους σπουδαιότερους στίχους που τους έντυσε μουσική που προκαλούσε ανατριχίλα;
Για όλα αυτά και άλλα τόσα μαζί.
Νομίζω ότι και τώρα το Πολυτεχνείο το καταφέρνει αυτό. Κι ας πέρασαν χρόνια πολλά, κι ας ξεθώριασαν οι εικόνες, κι ας ταυτίστηκαν οι φωνές του ραδιοφωνικού σταθμού μ’ εκείνων που μετά πορεύτηκαν αλλιώς.
Το Πολυτεχνείο, όμως, δεν είναι μνημόσυνο για να κεράσουμε σοκολατάκια και κονιάκ μετά. Είναι μια ηρωϊκή στιγμή που συμπυκνώνει πολλές αξίες και συναισθήματα μαζί και “ξεπλένει” χιλιάδες στιγμές συλλογικής αδυναμίας. Δεν είναι ούτε για να την αναλύουμε πολύ, ούτε για να τις “φορτώνουμε” τα μετέπειτα, ούτε για να τις ψέλνουμε επιμνημόσυνες δεήσεις φουλ στις κοινοτοπίες.
Η 17η Νοεμβρίου είναι η μια μέρα μνήμης ως αντίδωρο σ’ εκείνους που τόλμησαν. Μια υπενθύμιση ότι το αυτονόητο ξέσπασμα και η δύναμη που κρύβουν οι λίγοι -που δεν το κάνουν με επίγνωση ηρωϊσμού- οδηγεί κάποιες φορές τις εξελίξεις.
Το κάθε μικρό και μεγάλο Πολυτεχνείο, λοιπόν, το κρατάμε μέσα μας. Και δεν πειράζει που στις συγκεντρώσεις είναι όλοι κι όλοι τρεις μαζί με τον κούκο. Φτάνει να είμαστε σε εγρήγορση για τη δική μας στιγμή στην ιστορία.
