To στίγμα

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το στίγμα. Όλοι θυμούνται τους πρώτους, εκείνους που «στιγματίστηκαν» απο το χτικιό. Το χτικιό της κάθε εποχής. Άλλες φορές ήταν η πανούκλα, άλλες η λέπρα, άλλες το AIDS, σήμερα o κορωνοϊός.
Η κάθε κοινωνία και η κάθε εποχή αναζητά τους δικούς της «ανέγγιχτους», αυτούς που γεννήθηκαν εκτός κάστας και οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως μιαροί και υπάνθρωποι χωρίς δικαιώματα. Δυστυχώς, αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στην ινδουϊστική κοινωνία, αλλά και στις σύγχρονες κοινωνίες που μαστίζονται από την πανδημία.
Πριν μερικές εβδομάδες ήταν ο ιδιοκτήτης ενός οίκου ευγηρίας στην Αθήνα που αυτοκτόνησε, μαθαίνοντας ότι είναι θετικός στον κορωνοϊό και μην μπορώντας να σηκώσει το βάρος.
Όποιο κι αν είναι το ψυχολογικό υπόβαθρο των ανθρώπων αυτών, το σίγουρο είναι ότι ο φόβος του στιγματισμού επιδρά καταλυτικά. Γιατί υπάρχει και η άλλη ανάγνωση, αυτή που οδηγεί στην υγειονομική αμέλεια. Όπως έγραφε στη σελίδα της η γιατρός του Μποδοσάκειου Δ. Καρασαββίδου «ως κοινωνικό στίγμα ορίζεται η αρνητική συσχέτιση ενός ατόμου ή μιας ομάδας που χαρακτηρίζεται από μια ασθένεια. Το στίγμα μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο, είτε την ομάδα να κρύψει την ασθένεια του καθώς κατακλύζεται από συναισθήματα ενοχής και θυμού, τα οποία τον οδηγούν σε υγειονομική αμέλεια και κοινωνικό διαχωρισμό».
Όπως και να ‘χει, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στις δημόσιες, αλλά και ιδιωτικές μας τοποθετήσεις για το θέμα.