Για μια ακόμη φορά το σύνταγμα, επιχειρείται να «αλλάξει», με την τεχνική των παλιών μπαλωματήδων για τα παλιοπάπουτσα. Άλλου του φταίει το τακούνι, άλλου η σόλα, και άλλου το επανώδερμα. Διότι, δυστυχώς, και αυτή τη φορά, εκείνοι που κινούν την σχετική διαδικασία, έχουν ένα πράγμα, κυρίως, στο μυαλό τους: Τις κομματικές τους σκοπιμότητες.
Ασφαλώς και χρειάζεται αλλαγή αυτό το σύνταγμα. Πρωτίστως για να απαλλαγεί από τις τερατώδεις διατάξεις περί παραγραφής των αδικημάτων των πολίτικων. Να αποκατασταθεί η δημοκρατική τάξη. Με καθαρή αποσαφήνιση περί του ότι υπουργοί και βουλευτές υπάγονται για κάθε αδίκημα τους στην αρμοδιότητα των φυσικών δικαστών. Χωρίς άλλη προστασία πέραν της βουλευτικής ασυλίας, η οποία όμως πρέπει να ισχύει μόνον για όσα λέγουν και γράφουν, για την άσκηση δηλαδή της πολιτικής τους. Και όχι να καλείται η βουλή να αποφασίσει αν θα αρθεί η ασυλία μέλους της που σκότωσε κάποιον σε τροχαίο.
Είναι όμως πολλά εκείνα τα οποία πρέπει να αλλάξουν και για τα οποία είτε δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είτε επιχειρεί να εμφανίσει ως «συνταγματική μεταρρύθμιση» τις κουτοπόνηρές επιδιώξεις της. Ενδεικτικώς αναφέρω:
*** Να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών στο ελάχιστο προβλεπόμενο από το σύνταγμα που ενέκρινε ο ίδιος ο λαός, με ισχυρή πλειοψηφία, το 1974: Στους διακόσιους.
*** Να καθιερωθεί, συνταγματικώς, σταθερό, αναλογικό, εκλογικό σύστημα.
*** Να καταστεί σαφές ότι κάθε βουλή υποχρεούται να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας, στην τρίτη ψηφοφορία, έστω και με σχετική πλειοψηφία, ώστε να σταματήσει η «φάμπρικα» εκβιαστικής προσφυγής σε εκλογές.
*** Να προσλάβει συνταγματική ισχύ η δευτεροβάθμια τοπική αυτοδιοίκηση, με ενίσχυση των εξουσιών αλλά και των θεσμοθετημένων πηγών εσόδων της. Με ταυτόχρονη κατάργηση της τακτικής κουτοπονηριάς που οδήγησε στην «κατασκευή» μιας ακόμη περιφέρειας, της «Δυτικής Ελλάδος», με το κολόβωμα της περιφέρειας Πελοποννήσου και την αφαίρεση ενός νομού από την Στερεά Ελλάδα.
*** Να καταστούν σαφή τα όρια του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο δεν είναι δυνατόν να καλύπτει δραστηριότητες που δεν έχουν σχέση με την εκπαίδευση και την δημοκρατική διαπαιδαγώγηση των νέων. Με παράλληλο άνοιγμα του δρόμου για την λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημιακών και τεχνολογικών ιδρυμάτων.
Αλλά το θέμα είναι μεγάλο και θα επανέλθουμε. Χρειάζεται βαθιά αλλαγή και όχι «ψίδια-σόλες» και φτου κι’ απ’ την αρχή.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
