Από το 2009 παλεύουμε με τον αντικαπνιστικό νόμο. Το Μεσανατολικό θα λύναμε τόσα χρόνια, όχι μια απλή εφαρμογή του νόμου.
Κι όμως εμείς ακόμα αντιμετωπίζουμε το θέμα ως να είναι ζήτημα διακριτικής ευχέρειας που δείχνει ο καθένας μας και όχι ως εφαρμογή ενός νόμου που έχει ψηφισθεί απο το κοινοβούλιο.
Λένε ότι η κοινωνική αλλαγή έρχεται με τρεις τρόπους: βραχυπρόθεσμα, με τη συνεπή και αδιάλλειπτη εφαρμογή του νόμου, μεσοπρόθεσμα με τη δημιουργία συνηθειών και εν τέλει μακροπρόθεσμα με την αλλαγή κουλτούρας.
Αν, λοιπόν, από το 2009 που ψηφίστηκε ο αντικαπνιστικός νόμος είχαμε προχωρήσει άμεσα με την εφαρμογή του, χωρίς «ναι μεν αλλά» και άλλες δικαιολογίες περί κρίσης και άλλων δεινών, σήμερα θα είμασταν στην ευχάριστη θέση να έχουμε λύσει ως κοινωνία τουλάχιστον ένα ζήτημα καθημερινότητας.
Ούτε αυτό το κάναμε, όμως. Και το περίεργο είναι ότι η μη εφαρμογή του νόμου παρατηρείται κυρίως στην ελληνική επαρχία και όχι στα αστικά κέντρα, καθώς φαίνεται ότι η …συναδελφική αλληλεγγύη και το γεγονός ότι όλοι γνωρίζονται με όλους λειτούργησε αρνητικά σε αυτή την περίπτωση.
Κάποιοι δήμοι, μεταξύ αυτών και ο δικός μας, αναλαμβάνουν την υποχρέωση να εφαρμόσουν πλέον το νόμο. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, είναι όμως ένα στοίχημα για όλους.
Ιωάννα
[email protected]
