Απομόνωσα μια φράση που άκουσα να λέει η Ματίνα Μόμτσιου, αναφερόμενη στο πανηγύρι του τρύγου, στο πλαίσιο εκδήλωσης του δήμου και η οποία μίλησε μέσα μου. Ήταν η συγκεκριμένη: «τότε που οι άνθρωποι χαίρονταν με το καντίπουτα».
Και σκέφτηκα «αλήθεια με τι χαίρονται σήμερα οι άνθρωποι;». Μήπως με το επόμενο μοντέλο iphone ή ούτε κι αυτό είναι ικανό να φέρει μεγάλη χαρά για πολλές ώρες; Τι έχει μεσολαβήσει από τα χρόνια που τα «φοντάνια» τα έκρυβαν (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν οι μανάδες), για να τα βρουν οι πιτσιρικάδες και να πανηγυρίσουν την ανακάλυψή τους;
Από πότε το ανοιχτό κάλεσμα στο σπίτι που το περίμεναν πως και πως οι μικρότεροι, σταμάτησε να προκαλεί ενθουσιασμό;
Αν το σκεφτούμε καλά οι άνθρωποι και τότε και τώρα και πάντα δεν χαίρονται τόσο με τα υλικά αγαθά, όσο με τις στιγμές και τις εμπειρίες.
Όσα αυτοκινητάκια κι όσες κούκλες κι αν αποκτήσει ένα παιδί, θα θυμάται πάντα μόνο τη χαρά αυτής που την επιθύμησε πολύ.
Όσα υλικά αγαθά κι αν αποκτήσει κάποιος, θα θυμάται τη χαρά που του έφερε το πρώτο, μόνο αν κόπιασε γι’ αυτό.
Και κυρίως όλοι μας θυμόμαστε τις στιγμές, τις χαρές, τα γλέντια και τα πανηγύρια που μπορεί να μην ήταν τίποτα σπουδαία, ήταν όμως τα πάντα για μας.
Ιωάννα
[email protected]
