Λένε πως τους ανθρώπους τους καταλαβαίνεις στη μεγάλη χαρά και στη μεγάλη στεναχώρια. Τότε που απαλλαγμένοι από τα χαλινάρια που τους φοράει ο καθωσπρεπισμός, αφήνουν να φανεί το πραγματικό υλικό που βρίσκεται κάτω από το πετσί τους.
Αυτό σκεφτόμουν βλέποντας την Κορακάκη, τον Γιαννιώτηκαι τον Πετρούνια να μιλάνε μετά τις επιτυχίες τους. Συγκροτημένα, μετρημένα, σωστά, σταράτα.
Είχαν ακριβώς το μέτρο που έλειπε από τις δηλώσεις των πολιτικών μας, τους διθυράμβους των ΜΜΕ και τις προσωπικές μας εκτιμήσεις.
Έβαλαν την επιτυχία στο σωστό της πλαίσιο. Πολύ προσωπική κι όσο πρέπει εθνική, για να λειτουργήσει ως κίνητρο σ’ αυτούς που ακολουθούν.
Ποτέ η μικρή εικόνα δεν λέει την αλήθεια. Το υπερβολικό ζουμάρισμα φαλτσάρει και δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Άλλοτε μεγαλείου κι άλλοτε καταδίωξης.
Κι αν δούμε τη μεγάλη εικόνα, ο Πετρούνιας, η Κορακάκη και ο Γιαννιώτης είναι αθλήτες που με τις δικές τους δυνάμεις και τις δικές τους επιλογές εκπροσωπούν επάξια μια χώρα που δεν έχει ούτε βαριά βιομηχανία αθλητισμού, ούτε την πολυτέλεια των υποδομών.
Πρώτοι και καλύτεροι στο δικό τους τάιμινγκ. Μερικοί από τους εκατοντάδες εκλεκτούς στο πέρασμα του χρόνου.
Κι έχει σημασία να το θυμόμαστε αυτό, μαθαίνοντας απο τις υπερβολές του παρελθόντος, τότε που “φορτώναμε” πλατείες, δρόμους, στάδια και καράβια στις πλάτες νεαρών παιδιών που δεν είχαν προλάβει να διανύσουν παρά μόνο μερικά μέτρα στο προσωπικό τους κατοστάρι.
Το ζουμ άουτ βοηθάει. Ενίοτε πολύ για να ξελαμπικάρουμε.
