Κυριολεκτικά στο παραπέντε καταψηφίστηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο ο προτεινόμενος κανονισμός κοινόχρηστων χώρων που μεταξύ άλλων προέβλεπε να μετατραπεί σε μόνιμο το προσωρινό καθεστώς των τραπεζοκαθισμάτων στο βορειανατολικό άκρο της πλατείας Νίκης.
Για την υπεράσπιση του κανονισμού επιστρατεύθηκαν από τους υπέρμαχους πολλά επιχειρήματα με κορυφαίο αυτό της ανάπτυξης και της δυναμικής που φέρνουν στο κέντρο της πόλης τα τραπεζοκαθίσματα, δίνοντας θέσεις εργασίας.
Μάλιστα, επικεφαλής παράταξης σε στυλ και ύφος «αμάρτησα για το παιδί μου» είπε ότι δεν είναι όλων τα παιδιά δημόσιοι υπάλληλοι και τα δικά του είναι από αυτά που βρίσκουν δουλειά σε αυτά τα καταστήματα.
Και πολύ καλά κάνουν, αλλά αυτό δεν είναι επιχείρημα ούτε για να εξαφανίζουμε τα πεζοδρόμια και τους διαδρόμους όδευσης των τυφλών, αλλά ούτε και για να κάνουμε τη μια και μοναδική πλατεία μας «αυλή» της κάθε καφετέριας.
Όσο δε γι’ όσους και όσες έσπευσαν να κάνουν συγκρίσεις με πόλεις του εξωτερικού, πχ. Βιέννη που έχουν πολλά καταστήματα με τραπεζοκαθίσματα έξω, να τους επισημάνουμε ότι έχουν ταυτόχρονα και τεράστια δίκτυα πεζοδρόμων και άπειρους κοινόχρηστους χώρους άμεσα προσβάσιμους στους πολίτες.
Σε μια πόλη με ελάχιστους κοινόχρηστους χώρους οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί στη διαχείρισή τους. Ωστόσο, το σημείο που προκαλεί το μεγαλύτερο προβληματισμό σε σχέση με τη συζήτηση που έγινε (βλ. σχετικό ρεπορτάζ ) είναι ότι εξακολουθούμε να προσεγγίζουμε την ανάπτυξη αποκλειστικά με όρους ανάπτυξης τραπεζοκαθισμάτων.