Ο κλάδος των τροφίμων – ποτών της περιφέρειας μας, βρίσκεται 2ος πλέον σε εξαγωγικά αποτελέσματα μετά τα γούνινα προϊόντα, χαράσσει σχετικά ικανοποιητική τροχιά ανάπτυξης (δεδομένων των συνθηκών στη χώρα και την γενικότερη επιχειρηματική υστέρηση και οπισθοχώρηση στη Δυτική Μακεδονία). Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι απαιτείται σημαντική βιομηχανική παράδοση, κουλτούρα και είναι συχνά απαραίτητη βαθιά οικογενειακή παράδοση, γιατί το επιχειρείν στη μεταποίηση και ειδικά στα τρόφιμα- ποτά απαιτεί ευρεία γνώση και εμπειρία.
Οι περισσότερες περιφερειακές επιχειρήσεις τροφίμων και ποτών ανθίστανται σθεναρά και επίμονα στην ευρύτερη κατάρρευση του ελληνικού επιχειρηματικού ιστού, παράγοντας προϊόντα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και με βασικό μέλημα την ιδιαίτερη γεύση και την ποιότητα. Ναι μεν βιομηχανοποιείται η διατροφή, σε συνθήκες όμως που δεν εξισώνουν την αγροτική παραγωγή με τα βιομηχανικά προϊόντα λόγω της μαζικοποιημένης παραγωγής. Αυτό εξάλλου είναι και ένα από τα μυστικά που κάνει κάποια προϊόντα να ξεχωρίζουν από τις χιλιάδες των παρόμοιων που κυκλοφορούν.
Άλλο εν τέλει τα τρόφιμα και άλλο τα αγαθά …
Όμως ως Δυτικομακεδόνες καταναλωτές, μας αφορά, μας αγγίζει, μας ενδιαφέρει εν τέλει να προτιμούμε κυρίως «δικά» μας αγαθά ;
Μπορούμε να αλλάξουμε συνήθειες ίσως και μιας ζωής και να επιλέγουμε πλέον τα πραγματικά γευστικά και ποιοτικά ασφαλή τοπικά αγαθά;
Μπορούμε αντί της φέτας από άλλες περιοχές, κάποιες φορές να δοκιμάζουμε και αυτά των δικών μας τυροκομείων; Μπορούμε να διαγράψουμε ή έστω να περιορίσουμε από τις λίστες αγορών μας τα διάφορα τύπου γκούντα και ένταμ τυριά;
Μπορούμε να ζητάμε επίμονα τοπικά προϊόντα από τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ μέχρι να το επιβάλλουμε να τα διαθέτουν;
Μπορούμε να απαιτούμε στα εστιατόρια που συχνάζουμε να αναγράφονται οι προελεύσεις των βασικών πρώτων υλών που χρησιμοποιούνται;
Μπορούμε να μην περιμένουμε τα πάντα από τους ‘φορείς’ και να λειτουργήσουμε ως σκεπτόμενοι πολίτες, που επιβάλλουν πρακτικές με την καταναλωτική τους συμπεριφορά;
Μπορούμε να επιβραβεύουμε τις επιχειρηματικές προσπάθειες και αριστείες τοπικών αγαθών στην πράξη, αγοράζοντας τα από το ράφι ή το ψυγείο και όχι μόνο με τα περιχαρή like στις δημόσιες αναρτήσεις των επιχειρηματιών που τα παράγουν;
Σαφέστατα και δεν μπορεί η διατροφή μας να στηρίζεται αποκλειστικά στα τοπικά αγαθά, σαφέστατα και τα αγαθά άλλων περιοχών της χώρας που αξίζουν της προσοχής μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποκλείονται.
Σήμερα όμως πλέον από ποτέ, ζούμε σε μια περιοχή που μπαίνει σε ακόμη πιο μεγάλες αναπτυξιακές και κοινωνικές περιπέτειες. Όσο πιο «παγκοσμιοποιημένα» ζούμε από πλευράς κατανάλωσης,, τόσο απομακρύνουμε τις πιθανότητες ανάκαμψης του τόπου μας, τόσο πιο δύσκολα θα αποφύγουμε την περαιτέρω συρρίκνωση του.
