Παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ “Seaspiracy” που βγήκε πρόσφατα από το Netflix αντιλαμβάνεται κάποιος τα σύγχρονα διλήμματα της βιώσιμης ανάπτυξης. Παθιασμένος με τη ζωή στη θάλασσα, ο σκηνοθέτης της Ali Tabrizi προσπαθεί να καταγράψει το κακό που προκαλούν οι άνθρωποι στα θαλάσσια είδη-διερευνώντας έτσι μια υπόθεση διαφθοράς.
Ο Tabrizi δείχνει πως η υπεραλίευση, τα πλαστικά δίχτυα και τα εξαρτήματα αλιείας προκαλούν μεγάλο κακό στα θαλάσσια είδη και ως εκ τούτου στον πλανήτη.
Πρόκειται για ένα θέμα που δεν είναι ευρύτερα γνωστό, καθώς μπορεί μεν η Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει επικεντρώσει τις προσπάθειές της στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και στην αλλαγή συνηθειών όπως η πλαστική σακούλα, αλλά στην πραγματικότητα το πρόβλημα βρίσκεται πολύ πιο βαθιά. Στον καταναλωτικό τρόπο ζωής, ο οποίος απαιτεί περισσότερη τροφή, δηλαδή περισσότερα ιχθυοτροφεία, περισσότερα χοιροστάσια, περισσότερες βιομηχανίες πουλερικών.
Στο πλαίσιο αυτό η υιοθέτηση φιλικότερων προς το περιβάλλον τρόπων διαβίωσης (πχ. επαναχρησιμοποιούμενα δοχεία) αποτελεί μια καλή πρακτική, η οποία, ωστόσο, μοιάζει με σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με τα πιεστικότερα θέματα της βιώσιμης ανάπτυξης.
